Δευτέρα 24 Ιανουαρίου 2022

Όλα όσα μου έμαθε το 2021 - part2

          Hey! Σήμερα θέλησα να σου ανεβάσω τη συνέχεια του προηγούμενου post. Είναι απίστευτο πως συντάσσοντας αυτές τις σειρές νιώθω πιο γεμάτη, πιο ώριμη.. σα να έμαθα πολλά για το κόσμο αλλά κυρίως γαι τον εαυτό μου...

3ο Μάθημα: ¨Ζωή χωρίς Τηλεόραση...¨

Αν υπάρχει κάτι για το οποίο είμαι περήφανη για τη χρονιά που έφυγε είναι η επιβεβαίωση ότι μπορώ να ζήσω χωρίς τηλεόραση. Κάπου στα τέλη του 2020 μια βλάβη στη προπολεμική τηλεόραση στο διαμέρισμά μου στην Αθήνα με ¨ανάγκασε¨ να απέχω από αυτή. Διεξοδικές συζητήσεις με τους γονείς μου και όχι, μόνο δίναν κι έπαιρναν. Βλέπεις μόλις είχε ξεκινήσει η καραντίνα του Νοέμβρη και η απουσία της τηλεόρασης στο σπίτι δεν ήταν και το καλύτερο timing ή τουλάχιστον έτσι έμοιαζε.

Η αλήθεια είναι πως η τηλεκπαίδευση μου απορροφούσε πολύ ενέργεια κι χρόνο. Κάπου εκεί, νομίζω, φυτεύτηκε ο σπόρος της αποχής. Κι ο σπόρος άνθισε και κάπου εκεί στα μέσα Γενάρη έλαβα ένα δέμα από Θεσσαλονίκη. Μια συσκευασμένη τηλεόραση βρισκόταν στο κατώφλι του σπιτιού μου κι με απειλούσε. Τότε ήταν που βλέποντάς την αναρωτήθηκα ¨την έχεις όντως ανάγκη;¨ Η απάντηση ήταν αρνητική, γι αυτό κι σχεδόν ένα χρόνο μετά η τηλεόραση δεν έχει βγει από το κουτί της. Δεν έχει χρησιμοποιηθεί καθόλου. Δε την άνοιξα ποτέ. Δεν είχα τη περιέργεια καν να δω πως είναι κι αν μπορώ να τη συνδέσω- που μάλλον δε θα μπορούσα γιατί δε το έχω με αυτά. Με το χρόνο να κυλά χωρίς τηλεόραση μπορώ να πω πως μια λύτρωση την ένιωσα. Κυρίως όταν συνειδητοποίησα ότι η σφραγισμένη κούτα με κράτησε στη πραγματικότητα μακριά από σπατάλη χρόνου κι κυρίως διατήρησε χαμηλά τα επίπεδα του άγχους μου.

Από πάντοτε η τηλεόραση ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου, σαν ένα ακόμη μέλος της οικογένειας που πότε μας γλυκονανούριζε τα βράδια κι πότε μας συντρόφευε με τις εικόνες κι τους ήχους της στα οικογενειακά τραπέζια. Συνειδητοποίησα πως για όλα ευθύνεται η πρώτη καραντίνα του Μάρτη, εκείνη του 20 που βρισκόμουν συνεχώς μπροστά από μια τηλεόραση, με αποτέλεσμα να επηρεάζεται αισθητά  η διάθεσή μου. Ήταν τότε που όλοι οι τηλεοπτικοί σταθμοί έδειχναν εικόνες από την Ιταλία κι χάριζαν γενναιόδωρα το φόβο κι το πανικό. Από τότε νομίζω πως μου δημιουργήθηκε η σύνδεση τηλεόραση = δελτία ειδήσεων- κι ήταν αρκετή ώστε να επιλέξω συνειδητά να απαλλαγώ από τη συσκευή που τα αναπαρήγαγε. Παρά τους αρχικούς μου ενδοιασμούς μήπως στερηθώ βασική ενημέρωση σε μια περίοδο δύσκολή, με μια πανδημία που δεν αστειεύεται, σε πόλη ξένη και μακριά από τους δικούς μου, η λογική επικράτησε. Η ενημέρωση που προέρχεται από τη τηλεόραση αμφισβητείται έτσι κι αλλιώς κι έτσι συμμάχησα με το διαδίκτυο τόσο στο κινητό όσο και στον υπολογιστή - δίνοντάς μου μια ανάσα ενημέρωσης, ελεγχόμενης ενημέρωσης. Ό,τι χρειάζεται να μάθω κι να τσεκάρω με μια αναζήτηση το είχα κι το έχω μπροστά μου όπως και ταινίες και σειρές.

Η απόφαση να βγάλω τη τηλεόραση από τη ζωή μου ήταν αρκετή για να πω μέτα από ένα χρόνο πως με βοήθησε να μη σαλτάρω κι το εννοώ. Επίσης μου πρόσφερε απλόχερα χρόνο. Ξαφνικά ποιοτικός χρόνος απελευθερώθηκε από το πουθενά και μπορούσα πια να κάνω όμορφα πράγματα, να ασχοληθώ π.χ με το μαγείρεμα ή με τις χειροτεχνίες που τόσο λατρεύω. κ.α. Φαντάσου πως ακόμα κι σήμερα που βρίσκομαι Θεσσαλονίκη στο πατρικό όλοι αναρωτιούνται πως και δε κάθομαι να δω τηλεόραση μαζί τους.

[TO BE CONTINUED]


Σάββατο 1 Ιανουαρίου 2022

Όλα όσα μου έμαθε το 2021 - part1

Hola και καλή, ευλογημένη χρονιά!
     Μερικές ώρες πριν αποχαιρετήσαμε το2021 κι καλωσορίσαμε το 2022. Αν κι δε μοιάζει ιδανικό να κοιτάς το χθες – ποσό μάλλον μια χρονιά που έσβησε κι χάθηκε, θέλω σήμερα να μοιραστώ μαζί σου όλα όσα μου χάρισε ως μαθήματα το 2021.

1ο Μάθημα: «Αχ αυτή η Αυτοφροντίδα»
    Η χρονιά που έφυγε ήταν μια χρονιά που το μεγαλύτερο στοίχημα που έθεσα εγώ η ίδια ήταν να νιώσω καλύτερα μετά από μια μεγάλης διάρκειας  δύσκολη περίοδο. Σίγουρα η καραντίνα ήταν μια συνθήκη που δε μπορούσα να την εκτιμήσω σωστά, άλλοτε έμοιαζε ιδανική κι άλλοτε εμπόδιο. Κάπου εκεί συναντήθηκα με την ιδέα της αυτοφροντίδας, το γνωστό  Self Care
    Ζούμε σε μια εποχή που κατακλυζόμαστε συνεχώς με τη συγκεκριμένη έννοια, μιλούν για εκείνη αλλά πόσα ξέρουμε πραγματικά γι΄αυτήν; Αν και έχουμε πειστεί για τη σπουδαιότητά της – ιδίως αν είσαι από εκείνους που ψάχνεσαι με σχετικά ζητήματα, ένιωθα κι συνεχίζω να  νιώθω  ότι κανείς δε μας είπε ουσιαστικά «Τι χρειάζεται να κάνω;» κι «Πώς στο καλό να το κάνω;»   
    Έψαξα κι βρήκα αρκετά πράγματα και κατά τη διάρκεια της αναζήτησής μου κατάλαβα κάτι πολύ σημαντικό. Το πρωταρχικό που χρειάζεσαι για να οδηγηθείς στην αυτοφροντίδα σου είναι ο Χρόνος! Πιο συγκεκριμένα, τα περισσότερα που βρήκα ψάχνοντας είχαν είτε πολύ αυστηρή δομή, συνήθως με μορφή λίστας είτε αφηρημένο περιεχόμενο. Και οι δυο περιπτώσεις ήταν δυσλειτουργικές για έμενα. Η πρώτη αν και ξεκάθαρη και φαινομενικά πρακτική΄ μου προκαλούσε άγχος μετατρέποντάς την σε to-do-list ενώ η δεύτερη μου προκαλούσε σύγχυση κι ένα μπέρδεμα χωρίς ουσιαστική κατεύθυνση. Τότε ήταν που κατάλαβα ότι όταν έχεις χάσει τόσο πολύ την επαφή με τον εαυτό σου κι οφείλεις να επανασυνδεθείς μαζί του χρειάζεσαι χρόνο.
      Το σωστό  Self Care  απαιτεί χρόνο για να το ανακαλύψεις. Κι ενώ όλες μου οι πηγές προσπαθούσαν να με πείσουν ότι όλοι μας διαθέτουμε ένα δεκάλεπτο για διαλογισμό ή για περπάτημα στο τετράγωνο, εμένα δε μου κολλούσε κάτι.  Ό,τι κι αν εφάρμοζα ήταν χαοτικό, είτε γιατί είχα αμφιβολία αν όντως με φρόντισα μετά από κάθε πρακτική είτε γιατί καταλάβαινα απογοητευμένη ότι δε λειτουργούσε σε εμένα. Έδινα μεγαλύτερη σημασία στο ¨τι κάνω¨ κι όχι στο ¨γιατί¨. Τι είναι αυτό που κερδίζω και τι είναι αυτό που μου προσφέρει; Κάπου εκεί κατάλαβα ότι η αυτοφροντίδα δεν είναι έτοιμη πατέντα που τη φοράς κι έχει λυθεί κάθε πρόβλημα. Είναι ένα ταξίδι στο οποίο όλα γίνονται σε δικό σου χρόνο κι τρόπο. Χρειάζεται χρόνος κι επιμονή.  Να δοκιμάσεις, να απορρίψεις εξαρχής, να προσαρμόσεις, να εξελίξεις και να καταλήξεις τι θα περιλαμβάνει η δική σου αυτοφροντίδα. Τα μηνύματα που μας κατακλύζουν σε  social media δε μας λένε– ή έστω ξεχνάνε να το αναφέρουν- το πιο σημαντικό για την αυτοφροντίδα, ότι είναι προσωπική υπόθεση εξ ορισμού και πως είναι φυσιολογικό να χρειαστείς χρόνο ώστε να την ανακαλύψεις, κοινώς αν δεν αποτύχεις δε θα απολαύσεις.
     Επίσης, είναι λογικό ότι η αυτοφροντίδα του καθενός μπορεί να αλλάξει ανά καιρούς. Μια πρακτική, δηλαδή, που κάλυπτε την ανάγκη σου για αυτοφροντίδα χθες, σήμερα μπορεί να μην αποδίδει πια το ίδιο ή καθόλου. Γεγονός το οποίο είναι και λογικό αν το καλοσκεφτείς  σε αντιστοιχία των αλλαγών που συμβαίνουν τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά του ατόμου μέρα με τη μέρα. Επομένως, συνειδητοποίησα ότι πρέπει να δίνω χρόνο στον εαυτό μου, να δοκιμάζει κι να μη φρικάρω κάθε φορά που κάτι δε μου βγαίνει. Με αυτό το τρόπο καταφέρνω να αποφεύγω το άγχος της αυτοφροντίδας το οποίο καταργεί αυτομάτως κάθε ουσιαστική εννοιά της. Κι αυτό από μόνο του είναι μια μορφή αυτοφροντίδας .

2ο μάθημα: «Λίγα και καλά»
Όλα ξεκίνησαν από μια λίστα Super Market κι μια άλλη με τα έξοδα του μήνα. Όταν πια μετακόμισα στην Αθήνα έπρεπε να αφήσω πίσω μου την αφθονία των προηγούμενων χρόνων, τότε δηλαδή που ζούσα στο πατρικό μου σπίτι στη Θεσσαλονίκη. Όταν ζεις στο πατρικό σου, έχεις όλα τα αναγκαία χωρίς προσπάθεια και το όποιο εισόδημά σου καλύπτει άλλου είδους ανάγκες- σίγουρα όχι πρωταρχικές. Οι συνθήκες όμως άλλαξαν κι η ενήλικη ζωή- η πραγματική ενήλικη ζωή, ήρθε για τα καλά, δίνοντάς μου τη συνειδητοποίηση πως η μέχρι τότε αφθονία σε υλικά πράγματα (ρούχα, καλλυντικά κτλ)ισοδυναμούσε σε μια «σπατάλη», όχι μόνο οικονομική αλλά κυρίως πνευματική.
Κατάλαβα ότι η αφθονία σε υλικά πράγματα με μπουκώνει κι με κάνει να θέλω να απαλλαγώ από ό.τι χαλάει την ηρεμία κι τη καθαρότητα της αισθητικής μου, κοινώς να τα πετάξω όλα. Ξεκαθάρισα, χάρισα αλλά και πέταξα, κατανάλωσα μέχρι τελευταίας σταγόνας αλλά και έκανα πιο εύστοχες νέες αγορές. Από το καλάθι του Super Market μέχρι το  boudoir μου κι τη ντουλάπα μου οι αλλαγές είναι σημαντικές και λυτρωτικές. Δε τολμώ να πω πως είμαι μινιμαλίστρια αλλά θα σου πω πως κινούμαι το τελευταίο χρόνο σε αυτά τα μονοπάτια. Έτσι ελάττωσα τα υλικά αγαθά και μείωσα και τη πνευματική κόπωση που μου προκαλούσαν στην αλόγιστη πληθώρα τους.
Ξέρεις που όμως καταλήγω; Το χάος της αφθονίας είναι απαραίτητο στάδιο για να συγκινηθείς με το μεγαλείο του Μινιμαλισμού. Ξέρω πως έχω πολύ δρόμο μπροστά μου αλλά με απλές εφαρμογές δε ξεφορτώθηκα μόνο συσκευασίες από καλλυντικά κι ξεφτισμένα παλτά. Απέβαλλα άγχος τόσο με τη πληθώρα των υλικών αγαθών όσο με την υπερκατανάλωσή τους. Αρκεί να αναρωτηθείς αν «Το χρειάζεσαι πραγματικά αυτή τη δεδομένη  στιγμή;» και θα είσαι πιο κοντά σε αυτό που ονομάζουμε Μινιμαλισμό.

[TO BE CONTINUED]


Σάββατο 20 Μαρτίου 2021

Περι Αμβλώσεων...

Heyhey! Άλλο ένα πρωινό Σαββάτου με βρίσκει στη μελαγχολική  κι βροχερή Θεσσαλονίκη να σκέφτομαι πολλά και διάφορα. ‘Ένα από αυτά που έχουν τρυπώσει μέσα στο μυαλό είναι εκείνο το νομοσχέδιο. Το νομοσχέδιο σχετικά με τις αμβλώσεις που έχει γίνει αφορμή τις τελευταίες μέρες για κύμα αντιδράσεων σε social media, σε διαδικτυακές και όχι μόνο συζητήσεις.

Το θέμα των αμβλώσεων είναι αναμφίβολα ένα ευαίσθητο θέμα εξαιτίας της επικείμενης μητρότητας. Γενικότερα, η έννοια της μητρότητας είναι από μόνη της ένα τεράστιο θέμα, σπουδαίο και ιδιαίτερο για συζητήσεις κι όχι μόνο, πόσο μάλλον όταν μπαίνει στη μέση και η επιλογή του τερματισμού μιας εγκυμοσύνης. Το συγκεκριμένο θέμα κοινωνικά αλλά κι επιστημονικά έγκειται στο πεδίο της Βιοηθικής. Βιοηθική είναι ο κλάδος που ασχολείται με τα ηθικά διλλήματα που καλείται να αντιμετωπίσει η Επιστήμη και κυρίως η Ιατρική. 

Προσωπικά ως άτομο είχα την ευκαιρία στο Μεταπτυχιακό μου να κάνω ένα – δυο μαθήματα σχετικά. Η ενασχόλησή μου με ανάλογα ζητήματα σε επίπεδο σπουδών μου επιτρέπει να έχω σφαιρικές σκέψεις κι όχι συγκεκριμένες απόψεις. Η αλήθεια είναι πως οι εικόνες, οι ιδέες και ο τρόπος με τα οποία μεγάλωσα με προσανατολίζουν στη πλευρά της Χριστιανικής άποψης. Εκείνη την άποψη δηλαδή που θεωρεί πως η διαδικασία της άμβλωσης είναι η αφαίρεση μιας ζωής και πως ο άνθρωπος αναλαμβάνει την ευθύνη της ζωής κι του θανάτου κάποιας άλλης ψυχής πέρα από το Δημιουργό. Αυτό όμως ξεκινάει κι σταματάει στη δική μου, προσωπική ιδιοσυγκρασία για τη δική μου ζωή. Παρ’ όλα αυτά, οι σκέψεις ως προς αυτό το κομμάτι δεν είναι καθόλου απόλυτες αναγνωρίζοντας την ουσιαστική διαφορά που έχει ένα θεωρητικό και υποθετικό πλαίσιο σκέψης με το δύσκολο και απαιτητικό πλαίσιο δράσης. Με απλά λόγια, είναι πολύ διαφορετικό να καλείσαι να μιλήσεις απλώς για ένα τέτοιο θέμα χωρίς να σου έχει συμβεί ή να σου συμβαίνει και τελείως διαφορετικό να έχεις βρεθεί ή να βρίσκεσαι σε μια τέτοια κατάσταση. Με δεδομένο αυτό, μέσα μου γίνεται ξεκάθαρο πως δεν υπάρχει η μια, απόλυτη απάντηση σε αυτό το θέμα, παρα μόνο ο δημιουργικός προβληματισμός. Κι εδώ ξεκινάνε τα λεγόμενα παρατράγουδα.

Σε μια κοινωνία όπως η Ελληνική που τείνει καθετί να το διαχωρίσει απόλυτα σε καλό κι κακό, σε σωστό κι λάθος αλλά και σε ηθικό κι ανήθικο, φοβάμαι πως ο δημιουργικός προβληματισμός δύσκολα να φέρει καρπούς. Κι αυτό γιατί πρέπει να λάβεις υπόψιν σου πολλούς παράγοντες κι συνθήκες που κάνουν την εκάστοτε περίπτωση διαφορετική κι μοναδική, ώστε να καταλήξει κάποιος σε μια απόφαση που να αποδειχθεί σωστή κυρίως σε βάθος χρόνου.

Στη περίπτωση των αμβλώσεων, ως βάση σκέψης και δράσης είναι το γεγονός μιας εγκυμοσύνης η οποία κρίνεται ανεπιθύμητη. Τους λόγους που κρίνει κάποιος μια εγκυμοσύνη ανεπιθύμητη, είναι σχετικά εύκολο να τους κατανοήσει κάνεις.

Αρχικά, το πρώτο που πρέπει να σκεφτεί κάποιος είναι το υπό ποιες συνθήκες προέκυψε η εγκυμοσύνη. Προέκυψε μέσα σε ένα γάμο; Σε μια σοβαρή σχέση; Σε μια εφήμερη σχέση; Ή ακόμα είναι συνέπεια ενός βιασμού; Περιπτώσεις που είναι ρεαλιστικές κι υπαρκτές.

Μέσα σε μια υπάρχουσα οικογένεια, η εγκυμοσύνη μπορεί να θεωρηθεί ανεπιθύμητη λόγω οικονομικών δυσκολιών είτε υπάρχουν είτε όχι άλλα παιδιά. Υπάρχει κι εκείνο το ενδεχόμενο η εν λόγω εγκυμοσύνη να αποτελεί αφορμή για τη παραμονή σε ένα δυστυχισμένο γάμο με βία, εκμετάλλευση και κακοποίηση. Μέσα σε μια σοβαρή σχέση, τα πράγματα μπορεί να μην είναι ιδανικά ακόμα κι αν φαντάζουν. Μια εγκυμοσύνη μπορεί να οδηγήσει το ζευγάρι σε αποφάσεις ζωής σημαντικές, χωρίς την υπευθυνότητα και τη συνειδητοποίηση που απαιτεί η δημιουργία οικογένειας κι ο ερχομός ενός ανθρώπου στη ζωή. Είναι φωτεινά παραδείγματα εκείνα τα ζευγάρια που προχώρησαν στο επόμενο βήμα της σχέσης τους με αφορμή μια εγκυμοσύνη και πήγαν όλα κατ΄ ευχήν. Υπάρχουν όμως και παραδείγματα που η εγκυμοσύνη δεν ήταν η αφορμή αλλά η αιτία, αποδεικνύοντας πως τα βεβιασμένα βήματα προς κατευθύνσεις άγνωστες κι απαιτητικές όπως είναι η δημιουργία οικογένειας που φέρει μέσα της θυσίες, υποχωρήσεις και αφοσίωση, μπορεί να φανούν καταστροφικές. Ίσως μια άμβλωση να φρενάρει μια τέτοια καταστροφή.

Αν υπάρχει ενδεχόμενο καταστροφής σε μια σοβαρή σχέση μπορεί εύκολα κανείς να σκεφτεί τι μπορεί να ισχύει στη περίπτωση μιας εφήμερης σχέσης.Η έλλειψη εμπιστοσύνης, επικοινωνίας κι συνεννόησης σε επίπεδο σχέσης δε μπορεί να μετατραπεί από τη μια μέρα στην άλλη σε ιδανικές συνθήκες για τη σύσταση μια ς οικογένειας. Ίσως να μη μπορεί γενικά. Κι πάλι η ιστορία έχει δείξει πως οι πιθανότητες να υπάρξει σωστή σύσταση κι συνοχή οικογένειας υπό τέτοιες συνθήκες είναι ελάχιστες σε σχέση με εκείνες της καταστροφής.

 Ακόμα κι στη περίπτωση που το ζευγάρι είναι ανήλικο ή έστω ο ένας από τους δυο, οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος της σύστασης μιας υγιής οικογένειας. Οι εν δυνάμει γονείς είναι ανώριμοι λόγω ηλικίας, απειρίας κι άγνοιας. Η υπευθυνότητα κι η αφοσίωση που απαιτείται για το μεγάλωμα ενός παιδιού στερεί από το ταξίδι της αυτογνωσίας, της προσωπικής εξέλιξης κι ολοκλήρωσης του ατόμου. Κι σε αυτές τις ηλικίες είναι αναντικατάστατο αυτό το ταξίδι. Ακόμα κι αν υπάρχει επιθυμία για προσπάθεια από τη πλευρά του ενός ή και των δυο γονέων, είναι συχνό φαινόμενο η απόφαση μιας άμβλωσης μπορεί να μην είναι εγωιστική επιλογή του τύπου «θέλω να ζήσω τη ζωή μου» αλλά απόφαση άλλων ατόμων που επιβλήθηκε με εξαναγκασμό.

Η περίπτωση της εγκυμοσύνης που προκύπτει από μια πράξη κακοποίησης,  βιασμού είναι η πιο σκληρή κατά τη γνώμη μου. Η νέα ζωή έρχεται να διαδεχθεί ένα απαίσιο γεγονός κι να αποτελέσει ενθύμιο αυτού εφ΄όρου ζωής. Η αντίθεση αυτή, δηλαδή το ευχάριστο γεγονός να προκύπτει από ένα δυσάρεστο τέτοιας φύσης, συνήθως είναι έντονη και είναι λογικό να μη μπορεί κάποιος να τη διαχειριστεί κι να την αντέξει. Η αποδοχή μια τέτοιας σύνθετης κατάστασης δεν είναι εύκολη υπόθεση, απαιτεί τρομερή δουλειά από τη μητέρα με τον εαυτό της κυρίως σε συναισθηματικό κι ψυχικό επίπεδο. Ωστόσο, είναι σαφές πως η απαλλαγή από αυτή την αντιθετική συνθήκη φαντάζει λυτρωτική, ακόμα κι αν συντελείται με μια άμβλωση.

Υπάρχει κι εκείνη η περίπτωση που η άμβλωση γίνεται για ιατρικούς λόγους είτε γιατί γίνεται γνωστό κάποιο πρόβλημα που θα έχει το παιδί π.χ. γενετικής φύσης είτε γιατί το έμβρυο δεν αναπτύσσεται κανονικά και τίθεται σε κίνδυνο κι η ζωή της μητέρας. Κι πάλι η απόφαση της άμβλωσης μπορεί να κατανοηθεί ακόμα κι αν δεν έγκειται στην ηθική του καθενός κυρίως για τη πρώτη περίπτωση.

Πέρα από το υπό ποιες συνθήκες προέκυψε μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη, είναι σημαντικό να σκεφτούμε πως η ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη ως ευθύνη κι ως γεγονός επηρεάζει άμεσα κι δυστυχώς πρωτίστως τη ζωή της εν δυνάμει μητέρας ενώ συχνά ο ρόλος του πατέρα είναι ανύπαρκτος. Από τη πρώτη στιγμή το γεγονός μια εγκυμοσύνης -πόσο μάλλον μιας ανεπιθύμητης- επηρεάζει τη κοπέλα σε κάθε επίπεδο, από σωματικά έως και κοινωνικά. Χαρακτηρίζει την ίδια, τις επιλογές της ενώ καθορίζει τη καθημερινότητα της κι τις αποφάσεις της, επειδή ακριβώς η φύση της εγκυμοσύνης ξεκινά κι εξελίσσεται μέσα στο σώμα της γυναίκας. Κι όλα αυτά τα δεδομένα συχνά συνδυάζονται με την απουσία του εν δυνάμει πατέρα, είτε πρακτικά είτε συναισθηματικά, ενώ είναι προφανές πως φέρει ακριβώς την ίδια ευθύνη. Υπάρχουν εκείνοι οι πατέρες που η απουσία τους είναι πραγματική και πρακτική, αποδεσμεύονται από κάθε ευθύνη και εξαφανίζονται κι εκείνοι που απουσιάζουν συναισθηματικά, ανεξάρτητα από τη φυσική τους παρουσία. Έτσι, λοιπόν, φαντάζει αδιανόητο να σκεφτεί κανείς το μεγάλωμα ενός παιδιού από μόνο ένα άτομο στη σύγχρονη κοινωνία, που τα πράγματα δεν είναι ιδανικά ούτε ειρηνικά -πόσο μάλλον από μια νεαρή γυναίκα που φέρει επάνω της όλη τη κακοπροαίρετη αμφισβήτηση της κοινωνίας. Επίσης, η συναισθηματική κι κάθε άλλου είδους στήριξη, δε μπορεί να θεωρηθεί δεδομένη από τις εμπλεκόμενες οικογένειες των εν δυνάμει γονέων.

Αυτές οι σκέψεις, φαντάζομαι, όπως προέκυψαν από εμένα ούσα σε ήρεμη κατάσταση, έτσι ανήκουν και σε μια εν δυνάμει μητέρα, με τη διαφορά πως βρίσκεται σοκαρισμένη μπροστά στις εξελίξεις της ζωής της.  Οι σκέψεις αυτές μοιάζουν με τέρας που θέλει να τη κατασπαράξει χωρίς έλεος. Κι όχι άδικα. Ακόμα κι αν βρει το σθένος να προχωρήσει μια εγκυμοσύνη, είναι αναμφίβολο αν το αποτέλεσμα θα είναι λειτουργικό κι θα καταφέρει να προσφέρει όσα θέλει στο παιδί της, σε συνδυασμό μάλιστα με τα άγχη της σύγχρονης ζωής.

Προσωπικά προσπαθώ να καταλάβω μια μητέρα που δε μπορεί να αναμετρηθεί με αυτό το τέρας, είτε από δειλία είτε από αυτογνωσία, κι μου φαίνεται σκληρό κι δύσκολο. Ενώ παίζει πολύ μέσα στο μυαλό μου κι η ιδέα πως η ανατροφή και το μεγάλωμα ενός παιδιού από ένα γονιό λόγω επιλογής είναι μια εγωιστική αντίληψη της οικογένειας, καθώς είναι αναμφίβολο πως ένα παιδί χρειάζεται κι τους δυο γονείς.

Ακόμα κι αν μπω στη διαδικασία να σκεφτώ μια λύση για μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη, δε συναντώ ικανοποιητικές προοπτικές. Για αρχή σκέφτομαι την ολοκλήρωση της εγκυμοσύνης με τη γέννηση του παιδιού και τη παράδοση του βρέφους σε κάποιο ίδρυμα. Αλλά ακόμα κι αυτό δεν είναι λύση, καθώς έχουν μείνει ελάχιστα ιδρύματα σε λειτουργία στη χώρα μας που να μπορούν να δεχθούν παιδιά. Μάλιστα όσα έχουν μείνει υποχρηματίζονται δημιουργώντας αμφιβολίες για τις συνθήκες επιβίωσης. Εκτός αυτού καταδικάζεις το παιδί στη βίωση της εγκατάλειψης χαρίζοντάς του πρόωρα το πρώτο κι ουσιαστικότερο τραύμα, εκείνο της οικογενειακής απουσίας ανοίγοντας διάπλατα το δρόμο της μειονεξίας, από τα πρώτα κιόλας χρόνια της ζωής του. Ακόμα κι αν ευδοκιμήσει το σενάριο εκείνο που η παραμονή του παιδιού σε ένα ίδρυμα τερματιστεί με τη αξιοθαύμαστη πράξη της υιοθεσίας, το τραύμα θα συντελεστεί. Κι αυτό γιατί η υιοθεσία στην Ελλάδα είναι μια χρονοβόρα διαδικασία με απίστευτη γραφειοκρατία, γεγονός που σημαίνει καθυστέρηση. Άλλωστε αυτές οι συνθήκες είναι κι εκείνες που επιτρέπουν να αναπτυχθούν κυκλώματα παράνομης αγοροπωλησίας βρεφών, τα οποία επίσης δεν αποτελούν επιλογή καθώς δεν εξασφαλίζεται ούτε η ίδια η ζωή του παιδιού ούτε κι η ποιότητα αυτής.

Ξεφεύγοντας από αυτές τις σκέψεις, επανέρχομαι στο επικείμενο νομοσχέδιο. Αναρωτιέμαι πόσο αποτελεσματικός μπορεί να είναι ένας νόμος σε ένα τέτοιο ζήτημα, όπως αυτό των αμβλώσεων. Η αλήθειά είναι πως στη χώρα μας ό.τι απαγορεύεται από το νόμο είναι εκείνο που τείνει να εφαρμόζεται. Πέρα αυτό, αναρωτιέμαι και το πως μπορεί μια νομική απαγόρευση να επιφέρει λύση σε ένα τέτοιο ζήτημα όταν οι ίδιες οι εμπλεκόμενές επιστήμες θέτουν ξεκάθαρο δίλλημα επί του θέματος. Κι στο σημείο αυτό ακριβώς, ξεκινάει ένας δεύτερος κύκλος σκέψεων.

Ο νέος κύκλος σκέψεων απομακρύνεται αρκετά από τις απαγορεύσεις τις αυταρχικές εντολές του νόμου. Ξεκινάει από τη παραδειγματική κοινωνική πολιτική των βόρειων χωρών της Ευρώπης. Άλλωστε Τις χώρες αυτές τρέχει  η Ελλάδα να φτάσει, ομολογουμένως χωρίς επιτυχία.

Καταλήγω πως η εφαρμογή μια γνήσιας Κοινωνικής Πολιτικής είναι εκείνη που μπορεί να οδηγήσει δυναμικά - προφανώς όχι στην εκμηδένιση των ποσοστών των αμβλώσεων αλλά στην αισθητή μείωσή τους,

Αρχικά είναι σημαντική η προσθήκη της σεξουαλικής αγωγής ως μάθημα στα σχολεία, προσαρμοσμένη ανά ηλικία και παιδαγωγικά τεκμηριωμένη. Όταν οι γνώσεις περι σεξουαλικότητας προκύπτουν μέσα από το σχολείο κι όχι μέσα από ιστοσελίδες του διαδικτύου που είναι δυστυχώς το σύνηθες, χαρακτηρίζονται από εγκυρότητα και δημιουργούν υπεύθυνες στάσεις στα παιδιά από νωρίς για σχετικά ζητήματα, π.χ. σύναψη ερωτικών σχέσεων, αναγνώριση και διαχείριση της σεξουαλικής παρενόχλησης, τρόποι αντισύλληψης κ.α.

Το πιο ουσιαστικό μέτρο κοινωνικής πολιτικής είναι αδιαμφισβήτητα η αναγνώριση δικαιωμάτων και η παραχώρηση προνομίων για τις γυναίκες οι οποίες θεωρητικά πληρούν προϋποθέσεις για την εκτέλεση μιας άμβλωσης αλλά επιλέγουν την ολοκλήρωση της εγκυμοσύνης, τη γέννηση του παιδιού και τη ανατροφή του από τις ίδιες.Παροχή πραγματικής υποστήριξης και βοήθειας, οικονομικής και όχι μόνο και διευκολύνσεων κάθε φύσεως. Εύρεση εργασίας, χρηματική ενίσχυση, φορολογική ελάφρυνση και κοινωνική ασφάλιση. Τα αυτονόητα  δηλαδή για πολλές ευρωπαϊκές πολιτείες, που δημιουργούν τις κατάλληλες συνθήκες για να προχωρήσει αισιόδοξα μια εγκυμοσύνη που ενδεχομένως θα κατέληγε σε άμβλωση, είτε υπάρχει πρόγνωση αναπηρίας του παιδιού είτε όχι..

Για το τέλος άφησα το πιο απαιτητικό τρόπο αντιμετώπισης που δεν είναι άλλος από το κοινωνικό στιγματισμό που θα δεχθεί μια γυναίκα που θα επιλέξει να προχωρήσει στην ολοκλήρωση μιας εγκυμοσύνης σε συνθήκες πέρα από τις συνηθισμένες.Το μεγαλύτερο αγκάθι στην ελληνική κοινωνική πραγματικότητα είναι η νοοτροπία των ανθρώπων που αναπαράγεται ευτυχώς όλο ένα και λιγότερο. Η νοοτροπία εκείνη που επιτρέπει τον έναν να ξέρει τι γίνεται στο σπίτι του άλλου, στη ζωή του κι το ποιες αποφάσεις πρέπει να πάρει. Η πεποίθηση αυτή έχει οδηγήσει την ίδια την κοινωνία σε μια διαχρονική διάκριση ανάμεσα στο «είναι» κι στο «φαίνεσθαι». Καμουφλαρισμένες παθογένειες στους κόλπους του οικογενειακού γίγνεσθαι κρύβονται ικανοποιητικά πίσω από εικόνες μιας όμορφης και τίμιας ζωής χωρίς περιθώριο λαθών. Οι άνθρωποι εγκλωβίζονται σε ανύπαρκτες ουσιαστικά εικόνες οι οποίες όσο νοσταλγικές κι αν φαντάζουν δεν μπορούν να φορεθούν ως επιλογές ευτυχίας για τον καθένα.

Κλείνοντας, νιώθω πως πρέπει να μοιραστώ μαζί σου πως η μητρότητα μοιάζει μέσα στο κεφάλι μου ως η μεγαλύτερη ευλογία που μπορεί ο Θεός να προσφέρει σε μια γυναίκα κι η βίωσή της από τη πρώτη κιόλας στιγμή ένα αξιοθαύμαστο κι μοναδικό θαύμα, ενώ ταυτόχρονα το μεγαλύτερο άγχος της υπόλοιπης ζωής τόσο του ζευγαριού όσο και του κάθε γονέα ξεχωριστά. Ο εξαναγκασμός στη μητρότητα παραβιάζει πολλά ανθρώπινα δικαιώματα και ελευθερίες, ενώ το γεγονός της άμβλωσης παραβιάζει το πρώτο κι το βασικότερο δικαίωμα τόσο του ανθρώπου όσο και των παιδιών που είναι άλλο από εκείνο της ζωής. Δε μπορώ να καταλήξω τι είναι καλύτερο να συμβεί σε κάθε περίπτωση. Ξέρω μόνο πως οι γυναίκες που βίωσαν κι βιώνουν τη μητρότητα με παρέα το σύντροφο της ζωής του σε κλίμα αγάπης, σεβασμού κι εμπιστοσύνης  είναι τυχερές ενώ οι γυναίκες που επέλεξαν να το κάνουν μόνες τους αξιοθαύμαστες γενικά, πόσο μάλλον στην Ελλάδα. Όσο για τις γυναίκες που βρίσκονται σε αυτό το δίλλημα και ο φόβος τις νικάει, ίσως χρειάζεται περισσότερη κατανόηση και μια αγκαλιά.

 

 

Πολλά Μουάτς,

Νανά Μιχ <3


Τετάρτη 10 Μαρτίου 2021

Πριν ένα χρονο ακριβώς...

 Hello - Hello!

Σας χαιρετώ από τη συννεφιασμένη Θεσσαλονίκη και από το εφηβικό μου δωμάτιο στο πατρικό μου. Οι μέρες που διανύουμε είναι περίεργες κι μουντές. Η καραντίνα καλά κρατεί, το lockdown έχει επιστρέψει σε πολλές πόλεις και η διάθεσή μας έχει παραδοθεί σε ένα ξέφρενο γυρο roller coaster. Έτσι νιώθω. 

 Η ζωή μας μοιάζει το τελευταίο ένα χρόνο να έχει χάσει σελίδες από το ημερολόγιο της. Η ίδια μέρα ξανά κι ξανά προβάλει μέσα στο μυαλό μας. Μάσκες, αντισηπτικό και εμβόλιο η καθημερινότητά μας.Τηλεκπαίδευση κι διαδικτυακές συζητήσεις και αγορές.Κλεισμένοι στα σπίτια μας χωρίς κοινωνική ζωή με την απειλή της ασθένειας να καραδοκεί εξώ από τη πόρτα μας, στο πατάκι μας.Μια κούραση συναισθηματική και ψυχική μας έχει εξουθενώσει. Όλο ένα φτάνουμε στο τελος αυτής της παράνοιας κι όλο ένα επιστρέφουμε πάλι από την αρχή. Αγώνας δρόμου δίχως τέλος. Εγκλωβιστικές σκέψεις και εμπείριες. 

Πριν ένα χρόνο ακριβώς, Τρίτη 10 Μαρτίου του 2020 ξεκίνησαν όλα, τουλάχιστον για εμένα.Έτσι όπως τα έχω όλα καταχωρήσει στο μυαλό μου. Θυμάμαι ήταν μεσημεροαπόγευμα, είχα γυρίσει από το σχολείο και από το σύλλογο που κάναμε για το Β΄Τρίμηνο. Είχα περάσει από το Super Market κι από το Ταχυδρομείο.Τίποτα δε προμήνυε το τι θα ακολουθούσε. Νομίζω καθόμουν στο κρεβάτι μου, όταν με πήρε τηλέφωνο η μαμά μου ¨Νανά, ο μπαμπάς άκουσε μόλις στο ραδιόφωνο οτι αποφάσισαν να κλείσουν τα σχολεία...Μάζεψε όσα μπορείς κι γύρνα εδώ..¨. Αφού επιβεβαίωσα όσα μου είπε κι αφού μίλησα με τον τότε διευθυντή μου, άρχισαν οι προετοιμασίες.Μέσα σε δυο μέρες, ταξίδευα για Θεσσαλονίκη με άγνωστο πόσο θα μείνω. Θυμάμαι να έχω φτιάξει λίστες με τα πράγματα που θα επρεπε να κάνω πριν φυγω αλλά με εκείνα που επρεπε να πάρω μαζί μου. Έτσι ξημερώματα της Πέμπτης 12 Μαρτίου, βρέθηκα στο Σταθμό Λαρίσης για να πάρω το πρώτο τρένο. Θυμάμαι πως ήμουν πολύ μαγκωμένη, αγχωμένη και φοβισμένη. Φορούσα γάντια κι μάσκες. Σε όλο το ταξίδι σκεφτόμουν πότε άραγε θα ξαναγυρνούσα στο σπίτι μου στην Αθήνα. Το τι ακολούθησε μέσα σε αυτό το χρόνο είναι απίστευτο κι έξω από κάθε σενάριο που θα μπορούσα να σκαρφιστώ. Νιώθω πως μεγάλωσα τόσο πολύ κι απότομα μέσα σε ένα χρόνο κι όμως βρίσκομαι στο ίδιο ακριβώς σημείο. Σα να έχω συναντησει πολλά εμπόδια κι δυσκολίες κι να μην έχω διανύσει την απόσταση που υπο άλλες συνθήκες θα είχα διανύσει μέσα σ αυτό το χρόνο. 

Ο κόσμος, βέβαια, πάντα είχε δυσκολίες κι εμπόδια στη ζωή του. Η πραγματικοτητα δεν ήταν ποτέ τυλιγμένη με φανταζί περιτυλίγματα και φανταχτερούς φιόγκους. Πάντα είχε όμως την επιλογή. Κι τώρα που το σκέφτομαι αυτη ήταν, είναι και θα είναι -ελπίζω - η δύναμη του ανθρώπου, η επιλογή. Κάποτε έβλεπα ένα vide-άκι από εκείνα που μου αρέσουν για την αυτοβελτίωση κι εξηγούσε ακριβώς αυτό.Ο άνθρωπος λέει δε μπορεί να ελέγξει το τι θα του συμβεί, δε μπορεί να ρυθμίσει τους εξωτερικούς παράγοντες, τη τύχη ή την ατυχία.Το μόνο που του απομένει πάντα στο τέλος είναι η επιλογή. Να επιλέξει την αντίδρασή του σε ό,τι συμβαίνει, ό,τι καλείται να αντιμετωπίσει. Μόνο μέσω της επιλογής μπορεί να καθορίσει την εξέλιξη της ιστορίας του, μόνο έτσι θα κινηθεί η πλοκή της παρακάτω.

Τι κάνεις όμως, όταν όλα γύρω σου μοιάζουν να μη σου προσφέρουν επιλογές; Τι κάνεις όταν έχεις πειστεί οτι δε μπορείς να κάνεις κάτι , όταν νιώθεις αδύναμος να δράσεις κι να κινηθείς; Η απάντηση δεν είναι εύκολη, μάλλον θα είναι από εκείνα αιώνια ερωτήματα που βασανίζουν την ανθρωπότητα από τις απαρχες της. Το μόνο που μπορώ να μοιραστώ μαζί σου είναι το εξής ρητό:"..όταν ο ουρανός μου δεν έχει αστέρια, τα ζωγραφίζω εγώ με τα χρώματα που αγαπώ..." και  θα σου θυμίσω εκείνο το απόσπασμα του Ελύτη που πρωτοάκουσα σε μια σχολική γιορτή στο Λύκειο, "..Την άνοιξη αν δε τη βρεις, τη φτιάχνεις..".

Ίσως να είναι η ώρα να ακούσουμε το ένστικτο της ζωής, το αίσθημα της ορμής προς τη ζωή, προς το φως της δημιουργίας, της ανακάλυψης και της αλήθειας. Αρκετό καιρό μείναμε στο σκοτάδι, απλά φτάνει πια.Τίποτα άλλωστε δε κρατάει για πάντα, όμορφο ή άσχημο, ευχάριστο ή δυσάρεστο, αληθινό ή ψεύτικο. Κι αυτή η σκέψη είναι συγχρόνως ό,τι πιο αισιόδοξο έχω ακούσει κι συνάμα ο,τι πιο ρεαλιστικό. Σαν η αλλαγή που άλλοτε προσδοκουμε με ανυπομονεσία κι άλλοτε αποφεύγουμε συστηματικά φρικάροντας στο ενδεχόμενό της, να είναι γραφτό να συμβεί, αργά ή γρήγορα. Είναι βασική αρχή της ζωής.

Σας αφήνω με τη γλυκιά σκέψη πως η ζωή όπως κι η διάθεση κάνει κυκλους κι πως η αρχή συναντά το τέλος και αυτό σημαίνει πως θα έρθουν μέρες πραγματικά γιορτινές, φωτεινές δίχως λόγο!


Πολλά Μουάτς, 

Νανά Μιχ <3





Σάββατο 16 Μαΐου 2020

Planners' Solutions


#InstaDiary #μικροπραγματα #αχ_αυτά_τα_μικροπράγματα

Καλημέρα-Καλημερα!
Οι μέρες είναι πια για τα καλά ηλιόλουστες, ίσως γιατί έληξε η καραντίνα  ίσως γιατί το καλοκαιράκι είναι μια ανάσα πιο κοντά. Σήμερα είναι Κυριακή και είναι μια τέτοια "ηλιόλουστη" μέρα.
Για εμένα η Κυριακή ξεκίνησε αρκετά νωρίς με ένα ποτήρι χυμό και με το πιο αισιόδοξο τρόπο. Για του λόγου το αληθές σου post-άρω ένα χαρακτηριστικό στιγμιότυπο.



   Στη γνωστή γωνιά στο καναπέ με κουβέρτα καρό στα πόδια (γιατί εδώ στη Θεσσαλονίκη, έχουμε ακόμα δροσούλα τα πρωινά), με Λαπτοπάκι κοντά μου αλλά και τα γνωστά girly σημειωματάρια, τα cut-ικα στυλόμόλυβα κι το καινούργιο μου εβδομαδιαίο planner  από τα petitboutik.gr ,  βάλθηκα να βάλω μια τάξη σε υποχρεώσεις, σε εκκρεμότητες και σε  πράγματα που θελώ να κάνω μέσα στην εβδομάδα που έρχεται... αλλά και σε σκεψεις, επιθυμίες, στόχους βραχυπρόθεσμους αλλά και μακροπρόθεσμους. 
   Σε όλη αυτή τη προσπάθεια καταγραφής,οργάνωσης και γενικότερης τακτοποίησης, με έχει βοηθήσει το εβδομαδιαίο πλαννερ που έχω στη κατοχή μου τις τελευταίες εβδομάδες από τo petitboutik.gr . Το παρέλαβα λίγο μετά το Πάσχα και το χρησιμοποιώ από την αρχή του μήνα. Και πίστεψέ με δουλεύει!  Η αλήθεια είναι πως έχει τουλάχιστον ένα χρόνο που αλωνίζω σε διάφορα γνωστά site για να βρω το καταλληλο... και νομίζω το βρήκα 💓  Πραγματικά είναι η καινούργια μου αγάπη!Μου φτιάχνει το κέφι κι με οργανώνει!Είναι απίστευτο πως εμείς οι γυναίκες κολλάμε με μικρά αντικείμενα όταν αυτά φέρουν την αισιοδοξία κι την ελπίδα για μια καλύτερη ζωή. Έτσι νιώθω...
  Πάντα άνηκα στα άτομα που έκαναν πολλά πράγματα ταυτόχρονα κι πολλές φορές αναγκαστικά κι όχι από επιλογή, αλλά  πάντα με ένα περίεργο τρόπο τα έβγαζα πέρα με το καλύτερο δυνατό τρόπο ή και αποτέλεσμα. Στις πιο δύσκολες κι απαιτητικές στιγμές, πάντως θυμάμαι το χαρτί κι το μολύβι να παίρνουν φωτιά, ώστε να τα προλάβω όλα.
  Το συγκεκριμένο planner μ'αρέσει που βρισκεται στο κατάλληλο μέγεθος, με τη κάθε μέρα της εβδομάδας να έχει το δικό της κάθετο χώρο χωρίς ημερομηνίες (πολύ καλό αυτο) αλλά και μια κάθετη στήλη με χώρο για σημειώσεις όλης της εβδομάδας. Κι όλα αυτά με vintage backaground παγκόσμιο χάρτη(μου φτιάχνει τη διάθεση κι ήδη φαντάζομαι ταξίδια, διακοπές κι εκδρομες με "αεροπλάνα κι βαπόρια" που λένε) και μαλιστα σε μια απίθανη απόχρωση του γαλαζοπράσινου χρώματος, τύπου βεραμαν. Με εμπνέει και quote που έχει κάτω από τις μέρες.  Ειναι πολύ βολικό και πρακτικό. Βλέπεις όλη σου την εβδομάδα αλλά συγχρόνως και τη κάθε μέρα ξεχωριστα. Μπορείς έτσι να διορθώσεις, να σβήσεις, να προσθέσεις και κάνεις αλλαγές έχοντας οπτικά τον έλεγχο του προγράμματός σου. Κι πιστεψέ με υπάρχει μπόλικος χώρος για να  σημειώσεις όσα θέλεις για τη κάθε μέρα  και εβδομάδα! Και ξέρεις που καταλήγω;...πως ειναι προφανές οτι τα planner φτιάχτηκαν κυρίως για πολυάσχολους ανθρώπους, δηλαδή για εμάς τις γυναίκες! 💓
  Για το λόγο αυτό σου έχω ετοιμάσει μια μικρή λίστα με μερικά γνωστα και μη  tips για πιο αποτελσματικό planning, έχουμε και λέμε:

  • Βρες ένα planner ή ένα σημειωμάταριο όμορφο και ευπαρουσίαστο, ώστε να "σε τραβάει " να ασχοληθείς. Μια καλή λύση είναι εκείνα τα παλιά σετ αλληλογραφίας που κάναμε συλλογή στα παιδικά μας χρόνια. Αν δε το βρίσκεις πρακτικό, μπορείς απλώς να τα αξιοποιήσεις πάνω σε κάποιο έτοιμο planner ή ακόμα καλύτερα μπορείς να το δημιουργήσεις εσύ ήταν στη real life είτε online μέσω κάποιας εφαρμογής όπως το camvas.
  • Επένδυσε σε πολύχρωμα στυλό, σε στυλό με αρώματα ή και glitter, σε πολύχρωμα μαρκοδαροάκια υπογράμμισης καθώς και σε post it (θπάρχουν πολλά ενδιαφέροντα σε tiger, plaisio & jumbo). Φτιάχνουν τη διάθεση και μετατρέποιυν και το πιο απαιτητικό πρόγραμμα σε σκέτη ομορφιά.
  • Μάθε να γράφεις συνοπτικά και κωδικοποιημένα κάποια πράγματα, π.χ. τις δυσκολες μέρες του μήνα τις σημειώνω με το γράμμα "Π" ενώ τις υποχρεωσεις που πρέπει να γίνουν οπωσδηποτε τις σημειώνω με έντονα και συγκεκριμένα χρώματα.
  • Διαβάθμισε το περιεχόμενο της to do list σου και ταξινόμησέ το  σε τρεις κατηγορίες, τα απαραίτητα, τα επείγοντα και τα extra (-τα γνωστά "αν προλάβω")
  • Πρόσπαθησε για αρχή σε περιόδους έντασης να βάλεις στόχο να κάνεις τουλάχιστον 3 υποχρεώσεις  από κάθε κατηγορία. Αν εξ αρχής είναι λιγότερες είσαι τυχερή  κι φρόντισε να το εκμεταλλευτείς δημιουργικά.
  • Στα απαραίτητα να συμπεριλάβεις βασικές προσωπικές ανάγκες σου όπως μπάνιο, φαγητό και περιποιήση αλλά χόμπυ ή έστω ασχολίες ευχάριστες π.χ. μια βόλτα, ένα σινεμά κ.α..
  • Φροντισε να υπολογίζεις τη διάρκεια της κάθε εκκρεμότητας ή υποχρέωσης προσθέτωντας κάτι παραπάνω σε χρόνο π.χ. για τη μετακίνηση, για την αργοπορία του λεωφορείου κ.α., συνήθως ένα μισάωρο είναι λειτουργικό και πρακτικό αλλά πάντα να αφήνεις χρόνο ανάμεσα σε κάθε υποχρέωση  από την επόμενη ως μια μορφή διαλείμματος, μια ώρα είναι νομίζω καλή επιλογή.
  • Μάθε να λες "όχι". Μη σκέφτεσαι δικαιολογίες και το πως θα το πάρουν οι άλλοι. Αν η γνώμη τους κρίνεται από τη διαθεσιμότητά σου, ίσως δε θα έπρεπε να σε νοιάζει καν.
  • Από την άλλη, μερικές φορές  είναι σημαντικό να πάμε πίσω το δικό μας πρόγραμμα ή ακόμα και να το τινάξουμε στον αέρα, όταν προκύπτουν επείγοντα  σε συγγενείς, φίλους ή και γνωστούς. Πρέπει να εξασκηθείς στο να ζυγίζεις τα δεδομένα και να θέτεις προεταιρότητες της τελευταίας στιγμής, ακόμα κι αν ο χρόνος τρέχει.
  • Ζήτα βοήθεια ή κάποια εξυπηρέτηση, με προυπόθεση ότι όντως αυτή η διευκόλυνση δε θα είναι ένα skip από εκκρεμότητες που σ εβγάζουν από comfort zone  σου αλλά και πως θα είσαι διατεθημένη να προσφέρει αντίστοιχα τη βοήθεια σου. Πρόσεχε ζητάμε βοήθεια ευγενικά και δεν απαιτούμε, γεγονός που σημαίνει οτι η άρνηση είναι ακόμα μέσα στο παιχνίδι. Αυτο ισχυεί και αντίστροφα, με δεδομένο οτι ανταποδίδουμε τη βοήθεια επειδή μπορούμε και θέλουμε.
  • Ξεκίνα τη μέρα σου από νωρίς, πριν ακόμα οι υποχρεώσεις ξεκινήσουν να τρέχουν. 
  • Κοιμήσου νωρίς! Και μια ώρα νωριτερα από το συνηθισμένο, έστω ξαπλωσε και κλείσε τα πάντα. 
  • Η ευθύνη του προγράμματός σου είναι δική σου, δε πρέπει να σε βαραίνει και κάποιου άλλου. Αυτο σημαίνει οτι οι επιλογές που το απαρτίζουν σε μεγάλο βαθμό είναι δικές σου ή τουλάχιστον η ρύθμισή τους είναι προσωπική σου υπόθεση.
  • Οι χρόνοι διεκπεραίωσης του προγράμματος είναι δικοί σου προσωπικοί και τους ξέρεις καλύτερα απο όλους.
  • Σε περίπτωση που σε κάποια υποχρέωση εμπλέκονται κι άλλα άτομα με διαφορετικούς χρόνους ή αντιλήψεις, δείξε προσαρμοστικότητα ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πως πρέπει να  αναλάβεις περισσότερες ευθύνες ή να αφιερώσεις περισσότερο χρόνο. Σκοπός είναι να ολοκληρωθεί η εκάστοτε υποχρέωση. Προσοχή στις υπερβολές!
  • Μην ανακοινώνεις το πρόγραμμά σου σε τρίτους. Ενημερώνεις τους άμεσα ενδιαφερόμενους λίγες ώρες πριν, από το βράδι ας πουμε, εκτός αν πρόκειται για σημαντικό γεγονός ή  όταν θίγεται κάποιο ζήτημα.
  • Κάθε φορά που ολοκληρώνεις κάποια από τις εκκρεμότητες ή υποχρεώσεις τις tik- άρεις ή άκόμα καλύτερα τις διαγράφεις (με ευχαριστήση,παρακαλώ!)  
  • Κυκλώνεις όσα δε πρόλαβες και επανεξετάζεις πότε μπορούν να γίνουν, με προυπόθεση οτι δε θα φορτώσεις κάποια μέρα υπερβολικά.
  • Τα εβδομαδιαία planner σε βοηθούν όταν θέλεις να προσθέσεις εκ νεόυ κάποια υποχρέωση που δε τη πρόλαβες γιατί ακριβώς  σου παρέχει τη δυνατότητα να έχεις την εποπτεία όλης της εβδομάδας, οπότε αυξάνονται οι πιθανότητες να κάνεις πιο εύστοχο και σωστό επαναπροσδιορισμό του προγραμματισμού σου.
  • Ξεκίνα σχετικά χαλαρά την εβδομάδα σου κι φόρτσαρε στο ενδιάμεσο.
  • Μη παραφορτώνεις το Σαββατοκύριακο, είναι μέρες ιερές. 
  • Η καλύτερη μέρα για οργάνωση είναι η Κυριακή και όχι η Δευτέρα όπως οι περισσότεροι νομίζουν.
  • Η καλύτερη υπενθύμιση του αυριανού προγράμματος δε γίνεται λίγα λεπτά πριν κοιμηθείς αλλά κατα τις απογευματινές ώρες.
  • Αποδέξου οτι θα υπάρξουν μέρες που θα προκύπτουν επείγοντα από το πουθενά καθώς και μέρες που δε θα προλάβεις τα απαραίτητα. Αλλά έχω και ευχάριστα, υπάρχουν κι μέρες χωρίς καθόλου επείγοντα.
  • Συμβιβάσου με την ιδέα πως το πρόγραμμα σου όσο καλορυθμισμένο κι αν είναι μπορεί ανά πάσα στιγμή να τιναχθεί στον αερά. Γι αυτό άλλωστε είναι τα πρόγραμμάτα, για να εκτιμήσεις τη πολυπλοκότητα του χρόνου.
  • Αλλά και με το Δίλημμα πώς θα υπάρξουν στιγμές που θα κληθείς να επιλέξεις ανάμεσα στη ποιότητα και στη ποσότητα. Κι πιστεψέ με, δεν υπάρχει μια σωστή απάντηση. Τα δεδομένα αλλάζουν και μαζί κι οι απαντήσεις και οι απαιτήσεις.
  • Να θυμάσαι πως έχεις περισσότερες πιθανότητες να πετύχεις κάτι αν το προγραμματίσεις χωρίζοντας το σε μικρούς, βραχυπρόθεσμους στόχους εντός της καθημερινότητας σου και χρησιμοποιώντας μολύβι και χαρτί.
  • Το quote που αγαπώ είναι:
3 Steps to success:
📝Write down your thoughts
🙉Clear your mind
🧾Organize your life
  •  Από την άλλη μη ξεχνάς πως προσπαθείς να προγραμματίσεις τη μέρα σου, την εβδομάδα σου και τη ζωή σου ολάκερη με σκοπό να διαχειριστείς τους γρήγορους ρυθμούς, το άγχος της καθημερινότητας για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα δεν είναι πάντα το τέλειο ή έστω αυτό που φαντάζει τέλειο. Αν αυτό σε αγχώνει γενικά ή έστω σε μια περίοδο της ζωής σου, δε σημαίνει απαραίτητα κάτι. Επιλέγουμε και κάνουμε πάντα αυτό που μας κάνει να νιώθουμε όμορφα και πως αξιοποιούμε δημιουργικά και παραγωγικά το χρόνο μας.

  Τα παραπάνω είναι μερικά tips προγραμματισμού στα οποία έχω καταλήξει με το πέρασμα των χρόνων και που προσπαθώ να τα εφαρμόζω στη καθημερίνοτητά μου. Τα συγκέντρωσα και στα post- αρα με πολλή αγάπη, με την ελπίδα να σε βοηθήσει έστω και λίγο. Προσωπικά δε τα καταφέρνω πάντα και οι λόγοι είναι πολλοί. Με το καιρό μαθαίνεις να υπολογίζεις κι αυτό. 


Σε αφήνω με την όμορφη σκέψη πως θα έχουμε μια όμορφη Κυριακή και πάω να ψήσω μπουγάτσα με κρέμα κι θα ρίξω κια μπόλικη άχνη και κανέλα! 🤗



Υ.Γ. Τσέκαρε το video του Πατέρα Ανδρέα Κονάνου με τίτλο "Nα έχεις πρόγραμμα" στο κανάλι του στο youtube, θα σε γεμίσει αισιοδοξία!



Πολλά Μουάτς, 
Νανά Μιχ <3








Πέμπτη 14 Μαΐου 2020

Ξημερώθηκα γράφοντας τις πιο όμορφες μου σκέψεις!

Καλησπέρα ή καλύτερα Καλημέρα.

Σήμερα είναι από εκείνα τα βράδια που αναπολώ και ψάχνω αιτίες. Εκείνα τα βράδια που αργούν πολύ να ξημερώσουν. Λες και οι δείκτες του ρολογιού διστάζουν. Το αίσθημα του παγωμένου χρόνου με έχει κατακλύσει το τελευταίο καιρό. Οι μέρες που περνούν με κάνουν να αναρωτιέμαι σχετικά με τη συνέχεια, για το τι θα ακολουθήσει. Με κάνουν να αναρωτιέμαι αν θα μπορώ να πάω παρακάτω, να προγραμματίσω και να οργανώσω. Μοιάζει με μοιραία τιμωρία αυτό που ζούμε. Σα μια καλοσχεδιασμένη παγίδα από κάποιο κακό τζίνι που θέλησε να μας διδάξει κάποια σημαντική αλήθεια της ζωής. Με τρομάζει αυτή η σκέψη αλλά όσο περνούν οι μέρες αποκτά όλο ένα και μεγαλύτερο χώρο στα στενά του μυαλού.

Για να ξεφύγω σκέφτομαι εικόνες χαρούμενες. Εικόνες από το παρελθόν και τις φέρνω στο παρόν με την ελπίδα να γίνουν και μέλλον. Σκέφτομαι όσα έκανα, όσα ήθελα να κάνω και δε τόλμησα ποτέ. Με χαλαρώνουν οι σκέψεις αυτές από την αίσθηση του παγωμένου χρόνου, αυτής της αέναης αναμονής μέσα στην οποία κλείσαμε τους εαυτούς μας. Δεν είναι το σπίτι που δε μας χωρά αλλά η συνειδητοποίηση των όσων είχαμε κάνει και όσων δε κάναμε.

Θέλω να τρέξω. Για πρώτη φορά στη ζωή μου, θέλω να τρέξω, να το βάλω στα πόδια για να ηρεμήσει το μυαλό. Θέλω να νιώσω την αντίσταση του αέρα στο πρόσωπό μου, να νιώσω τη κίνηση στο σώμα μου. Να νιώσω αυτή την επιτακτική ανάγκη για οξυγόνο, αυτή τη κούραση που δίνει το μεγαλύτερο αίσθημα ευεξίας.

Θέλω τη συντροφιά των φίλων μου. Θέλω να τους δω και να τους αγκαλιάσω. Να τους μαρτυρήσω πόσο πολύ τους αγαπώ και πόσο μου έχουν λείψει οι στιγμές μας. Να τους ζητήσω συγγνώμη για τη παραμικρή παρεξήγηση που μπορεί να συνέβη μέχρι τώρα και τους φιλήσω σταυρωτά κάνοντάς τους μια σφιχτή αγκαλιά. Να τους πάρω αγκαζέ και να περπατήσουμε στη παραλία βλέποντας το Λευκό. Να κάτσουμε για καφέ σε κάποιο παλιό στέκι από τότε που ήμασταν φοιτητές, να παίξουμε επιτραπέζια και να γελάσουμε μέχρι δακρύων. Να πιούμε ζεστή σοκολάτα και φάμε λαχταριστά κρουασάν με γέμιση κρέμα πατισσερί, σε εκείνο το στέκι που θυμίζει γαλλικό καφέ αλλά μετρά μόλις λίγα βήματα από την Αριστοτέλους. Να πάμε για φαγητό σε κάποιο όμορφο εστιατόριο, να δοκιμάσουμε όλοι από τα πιάτα των άλλων. Να πάρουμε εκείνο το κρασί που σας αρέσει. Να τσουγκρίσουμε. Να μαζευτούμε για ταινία, για γενέθλια και να φτιάξω το γλυκό της βραδιάς. Θέλω να βγάλουμε φωτογραφίες με γκριμάτσες και να σας περιγράψω αστείες στιγμές από το σχολείο.

Θέλω τις οικογενειακές μας στιγμές. Να στολίσουμε το δένδρο όλοι μαζί, να τυλίξουμε δώρα και να γράψουμε το όνομα του παραλήπτη. Να γεμίσει το σπίτι με μυρωδιές από κανέλα και άχνη ζάχαρη αναμειγμένη με φρέσκο βούτυρο. Να στολίζουμε κάθε γωνιά του σπιτιού. Να δεχόμαστε επισκέψεις και τις καλωσορίζουμε με τόσα καλούδια. Να μετρήσουμε αντίστροφα για να υποδεχθούμε αγαπημένοι τη νέα χρονιά. Να βγούμε στο μπαλκόνι να δούμε τα πυροτεχνήματα της πόλης. Να φωνάζει η γιαγιά να βάλουμε μπουφάν. Να μοιράζουμε τα δώρα και τα ξετυλίγουμε με προσμονή και λαχτάρα. Να πάμε στην εκκλησία, να πάμε στους χαιρετισμούς, στον επιτάφιο και έπειτα στην Ανάσταση. Να κάνουμε κόντρα με τα κόκκινα αυγά. Να μας απειλεί κάθε χρόνο ο μπαμπάς πως βρήκε το καλύτερο αυγό και να βγαίνει αμέσως νοκ άουτ. Να τρώμε για πρωινό τσουρέκι με μερέντα. Να μαζευτούμε σε γιορτινό τραπέζι, εμείς και εμείς. Να βγάλουμε τα καλά σερβίτσια και απολαύσουμε το φαγητό από τα χέρια της μαμάς. Να κάνει πρόποση ο μπαμπάς και να γελάμε οι νεότεροι από την ασυνεννοησία των μεγαλύτερων. Να κάνουμε οδικά ταξίδια έστω σε γνωστούς προορισμούς και να παίζουμε εκείνο το ξεχασμένο παιχνίδι με τις μάρκες αυτοκινήτων ή με την εναλλαγή από τραγουδιών στο ραδιόφωνο.

Θέλω να συγκινηθώ από εκείνες τις απλές χαλαρές στιγμές. Θέλω να τριγυρίσω μέσα στα στενά δρομάκια της πόλης. Να κάνω βόλτα στα μαγαζιά και να δοκιμάζω ό.τι μου γυαλίσει. Ρούχα, τσάντες, παπούτσια, να προβάρω καθετί. Να μπω σε κάποιο από αυτά τα φινετσάτα αρωματοπωλεία της πόλης και να μυρίσω κάθε άρωμα. Να μπω σε κάποιο μεγάλο βιβλιοπωλείο της πόλης, να χαθώ στη μυρωδιά του φρεσκοξυσμένου μολυβιού, να διαλέξω όμορφα τετράδια, αφού περιπλανηθώ με τις ώρες στους διαδρόμους του. Να πάρω στο χέρι ζεστό τσάι ή σοκολάτα κι να διασχίσω τις κεντρικές λεωφόρους της πόλης. Να βρεθώ απρόσμενα σε υπαίθριες αγορές και να αγοράσω μικροπράγματα πιστεύοντας ότι θα μου φέρουν γούρι. Να κοντοσταθώ στο πάγκο με τα φθηνά βιβλία, να αγοράσω κάποια συλλογή ποιημάτων, Καβάφη ή Καρυωτάκη; Προσδοκώντας πως θα μάθω κάποια αλήθεια της ζωής ή έστω να συγκινηθώ με τις εικόνες ενός ποιήματος.

Θέλω να περπατήσω στη παραλιακή το σούρουπο κρατώντας ένα δροσερό ρόφημα και ατενίζοντας το μπλε του ουρανού και της θάλασσας. Να νιώσω το αίσθημα του δροσερού αέρα και να καταλήξω στον Όμιλο και πίσω ξανά για το Λιμάνι. Να αράξω κάτω από το Λευκό, να φάω παγωτό φράουλα σομπρέ από το γωνιακό ζαχαροπλαστείο. Να ακολουθήσω τη γνωστή διαδρομή πλάι στο Θερμαϊκό, μασουλώντας ξηρούς καρπούς. Να σταθώ στη ξύλινη προβλήτα με θέα τη θάλασσα και τις αιωρούμενες ομπρέλες και να αγοράσω μαλλί της γριάς και να το μοιραστώ με κάποιον που αγαπώ.

Θέλω να ξενυχτήσω σε αυτή τη πόλη, να αναρωτιέμαι πως γίνεται να απολαμβάνω τόσο τη βαβούρα της τη μέρα όσο και την απόλυτή της σιωπή το βράδι. Να αργήσω να γυρίσω σπίτι και επιστρέψω με το πρώτο χάραμα. Να σταθώ με τη καλύτερη παρέα σε μέρη με τη πιο όμορφη θέα της πόλης. Να μυρίζει νυχτολούλουδο. Να λέω βλακείες και να κάνω όνειρα. Να γελάω με τη ψυχή μου χωρίς το φόβο ότι κάποιος θα με παρεξηγήσει. Να μιλάμε με τις ώρες ή να σιωπούμε λέγοντας περισσότερα από κάθε άλλη φορά. Να μοιραστώ ένα μυστικό. Να πιώ μπύρες  και να φάω βρώμικό από τη καντίνα στα σφαγεία μετά από τη συναυλία του Πασχαλίδη. Να πάω θερινό σινεμά που τόσο αγαπώ, πάντα με τη καλύτερη παρέα. Να κάνω απρόσμενα κι ίσως ανούσια κομπλιμέντα χαρίζοντας χαμόγελα σε ανθρώπους που συναντώ καθημερινά ή έστω τυχαία.

Θέλω να πάω στη θάλασσα, να περπατήσω στην ακροθαλασσιά και να νιώσω τη βρεγμένη άμμο στις πατούσες μου και τον αφρό από τα κύματα. Θέλω να αντικρύσω τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα και να δω την ανατολή του ηλίου. Θέλω να κάνω νυχτερινό μπάνιο και να αποκοιμηθώ σε μια σκηνή το ξημέρωμα έχοντας διαβάσει κόμιξ με το φως ενός φακού. Να με πάρει ο ύπνος με τον ήχο της θάλασσας.

Θέλω να μείνω σπίτι από επιλογή κι όχι από επιβολή, για να ξεκουραστώ. Να λαχταρώ να εκμεταλλευτώ τον ελεύθερο χρόνο για να δω ταινίες και σειρές. Να νιώθω τυχερή που μπορώ να απολαύσω το νυχτερινό μου μπάνιο. Να με φροντίσω χωρίς βιασύνη. Να κοιμηθώ νωρίς αφού πρώτα προσευχηθώ χωρίς ταραχή και φόβο στη ψυχή.

Θέλω να περάσω ένα ολόκληρο βράδι στο μπαλκόνι του σπιτιού μας, να ακούω μουσική στο κινητό και να διαβάζω. Θέλω να απολαύσω ένα ξημέρωμα στο μπαλκόνι του σπιτιού μας, να δω τις πρώτες δέσμες φωτός να ξεπροβάλλουν από τις φυλλωσιές των δένδρων στο απέναντι πάρκο. Να ακούσω το πρωινό κελάηδημα των πουλιών αντικρύζοντας αυτά τα παραδεισένια και βγαλμένα από τη παλέτα του πιο ρομαντικού ζωγράφου χρώματα στον ουρανό. Να ακούσω το φρενάρισμα του πρώτου 29 σταματώντας στη στάση του απέναντι από το σπίτι μας.

Θέλω να κάνω διαδρομές με το αυτοκίνητο, έστω σα συνοδηγός, χωρίς να με νοιάζει η κατεύθυνση και ο προορισμός. Να είναι από εκείνες τις βραδινές περιπλανήσεις χωρίς σκοπό. Να κοιτώ τους φωτεινούς δρόμους και οι κολώνες με το κίτρινο φως να περνάνε αβίαστα μπρος από τα μάτια μου. Να νιώθω τον αέρα από το ανοικτό παράθυρο, κι ας ανακατεύονται τα μαλλιά μου. Να σιγοτραγουδάω με το ραδιόφωνο στο on.

Θέλω να ταξιδέψω με το νου και με τα πόδια. Θέλω καθετί ρομαντικό. Να νιώσω συγκινήσεις και να δω όμορφα θεάματα, να ακούσω ωραίους ήχους χαλαρωτικούς. Θέλω να αισθανθώ την απεραντοσύνη της ζωής με όλες μου τις αισθήσεις. Θέλω όλα εκείνα τα απλά και συνάμα σημαντικά αυτής της ζωής, υπενθυμίζοντάς μου πόσο όμορφη είναι και πόση ευγνωμοσύνη της χρωστάω τελικά .

Θεανώ Μιχαήλ ,
24/4/20
44η Ημέρα Καραντίνας 

Τετάρτη 8 Απριλίου 2020

#Μένουμε_Σπίτι: Αγαπημένες Ιστορικές Ελληνικές Σειρές




  Καλησπέρα – Καλησπέρα! Από τη τελευταία φορά που σου postαρα, έχουν έρθει πολλές αλλαγές στη ζωή μας. Ελπίζω αυτές οι αλλαγές να σε βρίσκουν με χαμόγελο και αισιοδοξία ή τουλάχιστον να προσπαθείς γι αυτό. Θέλοντας να σε βοηθήσω σ αυτό, σου ετοίμασα τη συνέχεια του προηγούμενου post με τις αγαπημένες μου σειρές – προτάσεις μου για τις μέρες αυτές. 
  Στο σημερινό  post θα σου μιλήσω για μια κατηγορία σειρών που αξίζει σίγουρα μια ευκαιρία σε περίπτωση που δε τις έχεις πετύχει ή αν δεν έχει κολλήσει. Πρόκειται για σειρές που διαδραματίζονται σε μια άλλη εποχή από τη σύγχρονή μας, συνήθως μάλιστα έχουν ως background κάποιο ιστορικό γεγονός ή μια συγκεκριμένη περίοδο εξ ου και ο χαρακτηρισμός ιστορικές. Οι σειρές που περιλαμβάνονται σ αυτή τη κατηγορία θεωρώ πως από κάθε άποψη είναι αξιόλογές και αξίζουν το ¨κλικ¨ σου.


1. Τρίτο Στεφάνι (Αnt1,1995-1996)

Από το τραγούδι των τίτλων υπό την ερμηνεία της Πρωτοψάλτη μέχρι την ερμηνεία των ηθοποιών σε ταξιδεύει σε μια άλλη εποχή. Μια vintage τηελεοπτική σειρά βασισμένη στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Ταχτσή. Ένα έργο που κάνει πέρασμα από ιστορικά γεγονότα της σύγχρονης νεοελληνικής ιστορίας καθώς μας εξιστορείται η ζωής των δυο πρωταγωνιστριών, της Νίνας και της Εκάβης. Δυο γειτόνισσες με αρκετή διαφορά ηλικίας βρίσκουν η κάθεμιά κάτι στην άλλη. Μέσα από τη συντροφιά τους προκύπτει μια δυνατή φιλία και πολύωρες συζητήσεις για τη ζωή τους. Δυο γυναίκες τόσο διαφορετικές και συνάμα τόσο ίδιες. Όσες φορές κι αν τις λύγισε η ζωή, εκείνες στάθηκαν αντάξιες στις απαιτητικές προκλήσεις. Αξίζει να τσεκάρεις το βιο του Ταχτσή ώστε να κατανοήσεις πιο εύκολα τη τραγικότητα των ηρώων του.
Δες τη σειρά εδώ
Τσέκαρε και  το τραγούδι της σειράς  καθώς και την παρουσίαση του έργου από τον ίδιο το συγγραφέα.

2. Το 10 (Alpha,2007-2008 )

Αλλή μια περίπτωση όπου λογοτέχνημα παίρνει σάρκα και οστά στο τηλεοπτικό φακό. αυτή τη φορά το ημιτελές έργο του Καραγάστη ¨10¨. για τη συγκεκριμένη σειρά έχω γράψει ένα αναλυτικό  post στο blog μου " Ιστορίες για Καληνύχτα". 


3. Οι Μάγισσες της Σμύρνης (Mega,2005-2006)

Με φόντο τις μικρασιατικές ακτές της ξακουστής Σμύρνης, παρακολουθούμε την ιστορίας της Κατίνας, μια φτωχής ελληνοπούλας από τη Καππαδοκία η οποία καταφέρνει να αναρριχηθεί στην υψηλή κοινωνία της Σμύρνης. Χρησιμοποιώντας μαντζούνια και φυλαχτά, καταφέρνει ό,τι κι αν βάλει στο μυαλό της με ακούνητο φρουρό και συμπαραστάτη τη μητέρα της την Ευθαλία. Η ιστορία της κατηλήγει στην Αθήνα και στο νησί της Αίγινας, Από το σημείο δηλαδή που ξεκινάει να ξετυλίγεται το νήμα της, όταν η ανιψιά της η Μαρία βρίσκει το βιβλίο με τις προσωπικές της σημειώσεις.

Δες εδώ τη σειρά .

4. Το Νησί (Mega,2010-2011)

Ένα μυθιστόρημα βασισμένο σε αληθινή ιστορία ζωντανεύει το θρύλο της Σπιναλόγκας, ενός μικρού νησιού απέναντι από τη Πλάκα του Αγίου Νικολάου Κρήτης. Το νησί των Σημαδεμένων όπως το αποκαλούσαν, γίνεται τόπος λειτουργίας του Λεπροκομείου της Κρήτης. Λεπροί από όλα τα μέρη της μεγαλόνησού καταφθάνουν στη Σπιναλόγκα εξόριστοι κουβαλώντας ο καθένας τη δική του θλιβερή ιστορία αποχωρισμού. Η ιστορία ξεκινά με την άφιξη της δασκάλας Ελένης και του μικρού της μαθητή Δημητράκη στο νησί, γεγονός που μας επιτρέπει να παρακολουθούμε δυο παράλληλους κόσμους, εκείνου που άφησαν πίσω τους στη Πλάκα  και εκείνου της Σπιναλόγκας. Τα χρόνια περνούν με μόνο εμπόδιο ανάμεσά τους τη θάλασσα. Οι κόρες της Ελένης μεγαλώνουν και δημιουργούν τις οικογένειές τους, ενώ η ζωή στο νησί προοδεύει. Πάθη, Έρωτες και κρυμμένα μυστικά αποκαλύπτονται με την επιστροφή της 18χρονης Αλέξις Φίλντινγκ στη Κρήτη, στη γενέτειρα της μητέρας της.

Τη σειρά μπορείς να τη βρεις εδώ, ενώ αξίζει να τσεκάρεις τη μουσική της κυρίως το τραγούδι των τίτλων.



5. Δεληγιάννειο Παρθεναγωγείο (Αnt1, 2007-2008)

Με την υπογραφή του Χάρη Ρόμα, τρυπώνουμε σε οικοτροφείο θηλέων μιας επαρχιακής πόλης λίγο πριν την κήρυξη του ελληνοιταλικού πολέμου, το 1939. Όλα ξεκινούν με την εμφάνιση της δυναμικής και γοητευτικής φιλολόγου Μαδρά από τη Θεσσαλονίκη στο παρθεναγωγείο ως η καινούργια φιλόλογος του σχολείου. Η παρουσία της γίνεται εύκολα αντιληπτή καθώς γρήγορα ταράζει τη καθημερινότητα του σχολείου, αντιδρώντας στη συμβατικότητα που συναντά και στέκεται αφορμή για διάφορα φεμινιστικά επεισόδια. Ουσιαστικά, παρακολουθούμε το κρυφό έρωτα του διευθυντή Μεταξά απέναντι στη νεαρή φιλόλογο, η οποία τυχαίνει να είναι η ξαδέρφη της γυναίκας του και η αγαπημένη ανιψιά του θείου- ιδιοκτήτη του παρθεναγωγείου. Η απαγορευμένη έλξη που νιώθει ο διευθυντής Μεταξάς καμουφλάρεται μέσα από ομηρικούς καβγάδες και αλλεπάλληλες συγκρούσεις μαζί της. Παράλληλα, τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα των μαθητριών αρχίζουν να γεμίζουν με μπελάδες και να περιπλέκουν τη ζωή του σχολείου, μεταξύ των οποίων ξεχωρίζει ο φαινομενικά καταδικασμένος έρωτας ανάμεσα στο γιο του διευθυντή, το Παύλο και τη κόρη του επιστάτη, Αλίκη. Με φόντο το Δεληγιάννειο Παρθεναγωγείο, λοιπόν, η σκληρή πραγματικότητα του πολέμου και της γερμανικής κατοχής συναντά ιστορίες αληθινής και αγνής αγάπης που μερικές φορές φέρει θυσιαστική διάθεση.

Τη σειρά θα βρει κανείς εδώ. Άλλη μια φορά, το τραγούδι των τίτλων της σειράς ξεχωρίζει αυτη τη φορά ως ένα δυναμικό τανγκό από τη φωνή του Βασίλη Παπακωνσταντίνου.


6. Καρυωτάκης (Eρτ1, 2009)


Τα επεισόδια της σειράς θέτουν τη ζωή του μεγάλου λογοτέχνη στο επίκεντρο. Παρακολουθούμε το Καρυωτάκη στους διάφορους σταθμούς της ζωής του, τα πρώτα του βήματα στο χώρο, τη γνωριμία και τη σχέση του με τη ποιήτρια Πολυδούρη καθώς τη ταλαιπωρία του από τις διάφορες μεταθέσεις του ως δημόσιος υπάλληλος της εποχής εξαιτίας των αριστερών του ιδεών . Η σειρά μας επιτρέπει να αντιληφθούμε την ιδιαίτερη  ψυχοσύνθεση του Καρυωτάκη και κυρίως να ακολουθήσουμε το μελαγχολικό του μονοπάτι προς την αυτοχειρία.

Τα επεισόδια θα τα βρεις εδώ. Ξεχωρίζει το τραγούδι των τίτλων της σειράς που δε θα μπορούσε να είναι άλλο από το ¨Μόνο γιατί Μ΄αγάπησες¨.


7. Άγριες Μέλισσες (Ant1, 2019)


Σε ένα χωριό έξω από τη Λάρισα, το Διαφάνι, τρεις αδερφές, η Ελένη , η Ασημίνα  και η μικρότερη η Δρόσω βιώνουν το πρόσφατο χαμό του πατέρα του, ούσες ορφανές από μητέρα. Η μεγαλύτερη αδερφή, η Λενιώ αναλαμβάνει με πείσμα τα λιγοστά χωράφια που τους άφησε ο πατέρας τους. Με μεγαλύτερο εχθρό το Σεβαστό Δούκα, το θείο του μεγαλύτερού της έρωτά, η Ελένη δίνει μάχη για να επιβιώσει σε ένα χώρο ανδροκρατούμενο, όπως αυτός της γης. Μια συμφωνία που επισφραγίζεται με ένα λευκό γάμο γίνεται αφορμή να βαφτούν τα χέρια των τριών αδερφών με αίμα. Γύρω από το μεγάλο μυστικό του φόνου που βαραίνει το σπιτικό των Σταμίρηδων και Σεβαστών εξελίσσεται η ιστορία των δυο οικογενειών και παράλληλα των υπόλοιπων κατοίκων του χωριού. Αποκαλύπτονται ένοχα μυστικά, παράνομοι δεσμοί, πάθη, λάθη και εγωισμοί επιβεβαιώνοντας τη κατάρα που φέρει κάθετι ανάμεσα στις δυο οικογένειες.

Τα γυρίσματα της σειράς βρίσκονται σε εξέλιξη και τα μέχρι τώρα επεισόδια μπορείς να τα βρεις εδώ.


Υ.Γ.:Αλήθεια, έχεις δει κάποια από αυτές τις σειρές; Αν ναι ποια ήταν η αγαπημένη σου;

Πολλά Μουάτς,

Νανά Μιχ
1