Hello - Hello!
Σας χαιρετώ από τη συννεφιασμένη Θεσσαλονίκη και από το εφηβικό μου δωμάτιο στο πατρικό μου. Οι μέρες που διανύουμε είναι περίεργες κι μουντές. Η καραντίνα καλά κρατεί, το lockdown έχει επιστρέψει σε πολλές πόλεις και η διάθεσή μας έχει παραδοθεί σε ένα ξέφρενο γυρο roller coaster. Έτσι νιώθω.
Η ζωή μας μοιάζει το τελευταίο ένα χρόνο να έχει χάσει σελίδες από το ημερολόγιο της. Η ίδια μέρα ξανά κι ξανά προβάλει μέσα στο μυαλό μας. Μάσκες, αντισηπτικό και εμβόλιο η καθημερινότητά μας.Τηλεκπαίδευση κι διαδικτυακές συζητήσεις και αγορές.Κλεισμένοι στα σπίτια μας χωρίς κοινωνική ζωή με την απειλή της ασθένειας να καραδοκεί εξώ από τη πόρτα μας, στο πατάκι μας.Μια κούραση συναισθηματική και ψυχική μας έχει εξουθενώσει. Όλο ένα φτάνουμε στο τελος αυτής της παράνοιας κι όλο ένα επιστρέφουμε πάλι από την αρχή. Αγώνας δρόμου δίχως τέλος. Εγκλωβιστικές σκέψεις και εμπείριες.
Πριν ένα χρόνο ακριβώς, Τρίτη 10 Μαρτίου του 2020 ξεκίνησαν όλα, τουλάχιστον για εμένα.Έτσι όπως τα έχω όλα καταχωρήσει στο μυαλό μου. Θυμάμαι ήταν μεσημεροαπόγευμα, είχα γυρίσει από το σχολείο και από το σύλλογο που κάναμε για το Β΄Τρίμηνο. Είχα περάσει από το Super Market κι από το Ταχυδρομείο.Τίποτα δε προμήνυε το τι θα ακολουθούσε. Νομίζω καθόμουν στο κρεβάτι μου, όταν με πήρε τηλέφωνο η μαμά μου ¨Νανά, ο μπαμπάς άκουσε μόλις στο ραδιόφωνο οτι αποφάσισαν να κλείσουν τα σχολεία...Μάζεψε όσα μπορείς κι γύρνα εδώ..¨. Αφού επιβεβαίωσα όσα μου είπε κι αφού μίλησα με τον τότε διευθυντή μου, άρχισαν οι προετοιμασίες.Μέσα σε δυο μέρες, ταξίδευα για Θεσσαλονίκη με άγνωστο πόσο θα μείνω. Θυμάμαι να έχω φτιάξει λίστες με τα πράγματα που θα επρεπε να κάνω πριν φυγω αλλά με εκείνα που επρεπε να πάρω μαζί μου. Έτσι ξημερώματα της Πέμπτης 12 Μαρτίου, βρέθηκα στο Σταθμό Λαρίσης για να πάρω το πρώτο τρένο. Θυμάμαι πως ήμουν πολύ μαγκωμένη, αγχωμένη και φοβισμένη. Φορούσα γάντια κι μάσκες. Σε όλο το ταξίδι σκεφτόμουν πότε άραγε θα ξαναγυρνούσα στο σπίτι μου στην Αθήνα. Το τι ακολούθησε μέσα σε αυτό το χρόνο είναι απίστευτο κι έξω από κάθε σενάριο που θα μπορούσα να σκαρφιστώ. Νιώθω πως μεγάλωσα τόσο πολύ κι απότομα μέσα σε ένα χρόνο κι όμως βρίσκομαι στο ίδιο ακριβώς σημείο. Σα να έχω συναντησει πολλά εμπόδια κι δυσκολίες κι να μην έχω διανύσει την απόσταση που υπο άλλες συνθήκες θα είχα διανύσει μέσα σ αυτό το χρόνο.
Ο κόσμος, βέβαια, πάντα είχε δυσκολίες κι εμπόδια στη ζωή του. Η πραγματικοτητα δεν ήταν ποτέ τυλιγμένη με φανταζί περιτυλίγματα και φανταχτερούς φιόγκους. Πάντα είχε όμως την επιλογή. Κι τώρα που το σκέφτομαι αυτη ήταν, είναι και θα είναι -ελπίζω - η δύναμη του ανθρώπου, η επιλογή. Κάποτε έβλεπα ένα vide-άκι από εκείνα που μου αρέσουν για την αυτοβελτίωση κι εξηγούσε ακριβώς αυτό.Ο άνθρωπος λέει δε μπορεί να ελέγξει το τι θα του συμβεί, δε μπορεί να ρυθμίσει τους εξωτερικούς παράγοντες, τη τύχη ή την ατυχία.Το μόνο που του απομένει πάντα στο τέλος είναι η επιλογή. Να επιλέξει την αντίδρασή του σε ό,τι συμβαίνει, ό,τι καλείται να αντιμετωπίσει. Μόνο μέσω της επιλογής μπορεί να καθορίσει την εξέλιξη της ιστορίας του, μόνο έτσι θα κινηθεί η πλοκή της παρακάτω.
Τι κάνεις όμως, όταν όλα γύρω σου μοιάζουν να μη σου προσφέρουν επιλογές; Τι κάνεις όταν έχεις πειστεί οτι δε μπορείς να κάνεις κάτι , όταν νιώθεις αδύναμος να δράσεις κι να κινηθείς; Η απάντηση δεν είναι εύκολη, μάλλον θα είναι από εκείνα αιώνια ερωτήματα που βασανίζουν την ανθρωπότητα από τις απαρχες της. Το μόνο που μπορώ να μοιραστώ μαζί σου είναι το εξής ρητό:"..όταν ο ουρανός μου δεν έχει αστέρια, τα ζωγραφίζω εγώ με τα χρώματα που αγαπώ..." και θα σου θυμίσω εκείνο το απόσπασμα του Ελύτη που πρωτοάκουσα σε μια σχολική γιορτή στο Λύκειο, "..Την άνοιξη αν δε τη βρεις, τη φτιάχνεις..".
Ίσως να είναι η ώρα να ακούσουμε το ένστικτο της ζωής, το αίσθημα της ορμής προς τη ζωή, προς το φως της δημιουργίας, της ανακάλυψης και της αλήθειας. Αρκετό καιρό μείναμε στο σκοτάδι, απλά φτάνει πια.Τίποτα άλλωστε δε κρατάει για πάντα, όμορφο ή άσχημο, ευχάριστο ή δυσάρεστο, αληθινό ή ψεύτικο. Κι αυτή η σκέψη είναι συγχρόνως ό,τι πιο αισιόδοξο έχω ακούσει κι συνάμα ο,τι πιο ρεαλιστικό. Σαν η αλλαγή που άλλοτε προσδοκουμε με ανυπομονεσία κι άλλοτε αποφεύγουμε συστηματικά φρικάροντας στο ενδεχόμενό της, να είναι γραφτό να συμβεί, αργά ή γρήγορα. Είναι βασική αρχή της ζωής.
Σας αφήνω με τη γλυκιά σκέψη πως η ζωή όπως κι η διάθεση κάνει κυκλους κι πως η αρχή συναντά το τέλος και αυτό σημαίνει πως θα έρθουν μέρες πραγματικά γιορτινές, φωτεινές δίχως λόγο!
Πολλά Μουάτς,
Νανά Μιχ <3
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου