Όλα όσα μου έμαθε το 2021 - part2

          Hey! Σήμερα θέλησα να σου ανεβάσω τη συνέχεια του προηγούμενου post. Είναι απίστευτο πως συντάσσοντας αυτές τις σειρές νιώθω πιο γεμάτη, πιο ώριμη.. σα να έμαθα πολλά για το κόσμο αλλά κυρίως γαι τον εαυτό μου...

3ο Μάθημα: ¨Ζωή χωρίς Τηλεόραση...¨

Αν υπάρχει κάτι για το οποίο είμαι περήφανη για τη χρονιά που έφυγε είναι η επιβεβαίωση ότι μπορώ να ζήσω χωρίς τηλεόραση. Κάπου στα τέλη του 2020 μια βλάβη στη προπολεμική τηλεόραση στο διαμέρισμά μου στην Αθήνα με ¨ανάγκασε¨ να απέχω από αυτή. Διεξοδικές συζητήσεις με τους γονείς μου και όχι, μόνο δίναν κι έπαιρναν. Βλέπεις μόλις είχε ξεκινήσει η καραντίνα του Νοέμβρη και η απουσία της τηλεόρασης στο σπίτι δεν ήταν και το καλύτερο timing ή τουλάχιστον έτσι έμοιαζε.

Η αλήθεια είναι πως η τηλεκπαίδευση μου απορροφούσε πολύ ενέργεια κι χρόνο. Κάπου εκεί, νομίζω, φυτεύτηκε ο σπόρος της αποχής. Κι ο σπόρος άνθισε και κάπου εκεί στα μέσα Γενάρη έλαβα ένα δέμα από Θεσσαλονίκη. Μια συσκευασμένη τηλεόραση βρισκόταν στο κατώφλι του σπιτιού μου κι με απειλούσε. Τότε ήταν που βλέποντάς την αναρωτήθηκα ¨την έχεις όντως ανάγκη;¨ Η απάντηση ήταν αρνητική, γι αυτό κι σχεδόν ένα χρόνο μετά η τηλεόραση δεν έχει βγει από το κουτί της. Δεν έχει χρησιμοποιηθεί καθόλου. Δε την άνοιξα ποτέ. Δεν είχα τη περιέργεια καν να δω πως είναι κι αν μπορώ να τη συνδέσω- που μάλλον δε θα μπορούσα γιατί δε το έχω με αυτά. Με το χρόνο να κυλά χωρίς τηλεόραση μπορώ να πω πως μια λύτρωση την ένιωσα. Κυρίως όταν συνειδητοποίησα ότι η σφραγισμένη κούτα με κράτησε στη πραγματικότητα μακριά από σπατάλη χρόνου κι κυρίως διατήρησε χαμηλά τα επίπεδα του άγχους μου.

Από πάντοτε η τηλεόραση ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου, σαν ένα ακόμη μέλος της οικογένειας που πότε μας γλυκονανούριζε τα βράδια κι πότε μας συντρόφευε με τις εικόνες κι τους ήχους της στα οικογενειακά τραπέζια. Συνειδητοποίησα πως για όλα ευθύνεται η πρώτη καραντίνα του Μάρτη, εκείνη του 20 που βρισκόμουν συνεχώς μπροστά από μια τηλεόραση, με αποτέλεσμα να επηρεάζεται αισθητά  η διάθεσή μου. Ήταν τότε που όλοι οι τηλεοπτικοί σταθμοί έδειχναν εικόνες από την Ιταλία κι χάριζαν γενναιόδωρα το φόβο κι το πανικό. Από τότε νομίζω πως μου δημιουργήθηκε η σύνδεση τηλεόραση = δελτία ειδήσεων- κι ήταν αρκετή ώστε να επιλέξω συνειδητά να απαλλαγώ από τη συσκευή που τα αναπαρήγαγε. Παρά τους αρχικούς μου ενδοιασμούς μήπως στερηθώ βασική ενημέρωση σε μια περίοδο δύσκολή, με μια πανδημία που δεν αστειεύεται, σε πόλη ξένη και μακριά από τους δικούς μου, η λογική επικράτησε. Η ενημέρωση που προέρχεται από τη τηλεόραση αμφισβητείται έτσι κι αλλιώς κι έτσι συμμάχησα με το διαδίκτυο τόσο στο κινητό όσο και στον υπολογιστή - δίνοντάς μου μια ανάσα ενημέρωσης, ελεγχόμενης ενημέρωσης. Ό,τι χρειάζεται να μάθω κι να τσεκάρω με μια αναζήτηση το είχα κι το έχω μπροστά μου όπως και ταινίες και σειρές.

Η απόφαση να βγάλω τη τηλεόραση από τη ζωή μου ήταν αρκετή για να πω μέτα από ένα χρόνο πως με βοήθησε να μη σαλτάρω κι το εννοώ. Επίσης μου πρόσφερε απλόχερα χρόνο. Ξαφνικά ποιοτικός χρόνος απελευθερώθηκε από το πουθενά και μπορούσα πια να κάνω όμορφα πράγματα, να ασχοληθώ π.χ με το μαγείρεμα ή με τις χειροτεχνίες που τόσο λατρεύω. κ.α. Φαντάσου πως ακόμα κι σήμερα που βρίσκομαι Θεσσαλονίκη στο πατρικό όλοι αναρωτιούνται πως και δε κάθομαι να δω τηλεόραση μαζί τους.

[TO BE CONTINUED]