Όλα όσα μου έμαθε το 2021 - part2

          Hey! Σήμερα θέλησα να σου ανεβάσω τη συνέχεια του προηγούμενου post. Είναι απίστευτο πως συντάσσοντας αυτές τις σειρές νιώθω πιο γεμάτη, πιο ώριμη.. σα να έμαθα πολλά για το κόσμο αλλά κυρίως γαι τον εαυτό μου...

3ο Μάθημα: ¨Ζωή χωρίς Τηλεόραση...¨

Αν υπάρχει κάτι για το οποίο είμαι περήφανη για τη χρονιά που έφυγε είναι η επιβεβαίωση ότι μπορώ να ζήσω χωρίς τηλεόραση. Κάπου στα τέλη του 2020 μια βλάβη στη προπολεμική τηλεόραση στο διαμέρισμά μου στην Αθήνα με ¨ανάγκασε¨ να απέχω από αυτή. Διεξοδικές συζητήσεις με τους γονείς μου και όχι, μόνο δίναν κι έπαιρναν. Βλέπεις μόλις είχε ξεκινήσει η καραντίνα του Νοέμβρη και η απουσία της τηλεόρασης στο σπίτι δεν ήταν και το καλύτερο timing ή τουλάχιστον έτσι έμοιαζε.

Η αλήθεια είναι πως η τηλεκπαίδευση μου απορροφούσε πολύ ενέργεια κι χρόνο. Κάπου εκεί, νομίζω, φυτεύτηκε ο σπόρος της αποχής. Κι ο σπόρος άνθισε και κάπου εκεί στα μέσα Γενάρη έλαβα ένα δέμα από Θεσσαλονίκη. Μια συσκευασμένη τηλεόραση βρισκόταν στο κατώφλι του σπιτιού μου κι με απειλούσε. Τότε ήταν που βλέποντάς την αναρωτήθηκα ¨την έχεις όντως ανάγκη;¨ Η απάντηση ήταν αρνητική, γι αυτό κι σχεδόν ένα χρόνο μετά η τηλεόραση δεν έχει βγει από το κουτί της. Δεν έχει χρησιμοποιηθεί καθόλου. Δε την άνοιξα ποτέ. Δεν είχα τη περιέργεια καν να δω πως είναι κι αν μπορώ να τη συνδέσω- που μάλλον δε θα μπορούσα γιατί δε το έχω με αυτά. Με το χρόνο να κυλά χωρίς τηλεόραση μπορώ να πω πως μια λύτρωση την ένιωσα. Κυρίως όταν συνειδητοποίησα ότι η σφραγισμένη κούτα με κράτησε στη πραγματικότητα μακριά από σπατάλη χρόνου κι κυρίως διατήρησε χαμηλά τα επίπεδα του άγχους μου.

Από πάντοτε η τηλεόραση ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου, σαν ένα ακόμη μέλος της οικογένειας που πότε μας γλυκονανούριζε τα βράδια κι πότε μας συντρόφευε με τις εικόνες κι τους ήχους της στα οικογενειακά τραπέζια. Συνειδητοποίησα πως για όλα ευθύνεται η πρώτη καραντίνα του Μάρτη, εκείνη του 20 που βρισκόμουν συνεχώς μπροστά από μια τηλεόραση, με αποτέλεσμα να επηρεάζεται αισθητά  η διάθεσή μου. Ήταν τότε που όλοι οι τηλεοπτικοί σταθμοί έδειχναν εικόνες από την Ιταλία κι χάριζαν γενναιόδωρα το φόβο κι το πανικό. Από τότε νομίζω πως μου δημιουργήθηκε η σύνδεση τηλεόραση = δελτία ειδήσεων- κι ήταν αρκετή ώστε να επιλέξω συνειδητά να απαλλαγώ από τη συσκευή που τα αναπαρήγαγε. Παρά τους αρχικούς μου ενδοιασμούς μήπως στερηθώ βασική ενημέρωση σε μια περίοδο δύσκολή, με μια πανδημία που δεν αστειεύεται, σε πόλη ξένη και μακριά από τους δικούς μου, η λογική επικράτησε. Η ενημέρωση που προέρχεται από τη τηλεόραση αμφισβητείται έτσι κι αλλιώς κι έτσι συμμάχησα με το διαδίκτυο τόσο στο κινητό όσο και στον υπολογιστή - δίνοντάς μου μια ανάσα ενημέρωσης, ελεγχόμενης ενημέρωσης. Ό,τι χρειάζεται να μάθω κι να τσεκάρω με μια αναζήτηση το είχα κι το έχω μπροστά μου όπως και ταινίες και σειρές.

Η απόφαση να βγάλω τη τηλεόραση από τη ζωή μου ήταν αρκετή για να πω μέτα από ένα χρόνο πως με βοήθησε να μη σαλτάρω κι το εννοώ. Επίσης μου πρόσφερε απλόχερα χρόνο. Ξαφνικά ποιοτικός χρόνος απελευθερώθηκε από το πουθενά και μπορούσα πια να κάνω όμορφα πράγματα, να ασχοληθώ π.χ με το μαγείρεμα ή με τις χειροτεχνίες που τόσο λατρεύω. κ.α. Φαντάσου πως ακόμα κι σήμερα που βρίσκομαι Θεσσαλονίκη στο πατρικό όλοι αναρωτιούνται πως και δε κάθομαι να δω τηλεόραση μαζί τους.

[TO BE CONTINUED]

Όλα όσα μου έμαθε το 2021 - part1

Hola και καλή, ευλογημένη χρονιά!

     Μερικές ώρες πριν αποχαιρετήσαμε το2021 κι καλωσορίσαμε το 2022. Αν κι δε μοιάζει ιδανικό να κοιτάς το χθες – ποσό μάλλον μια χρονιά που έσβησε κι χάθηκε, θέλω σήμερα να μοιραστώ μαζί σου όλα όσα μου χάρισε ως μαθήματα το 2021.

1^ο Μάθημα: «Αχ αυτή η Αυτοφροντίδα»

    Η χρονιά που έφυγε ήταν μια χρονιά που το μεγαλύτερο στοίχημα που έθεσα εγώ η ίδια ήταν να νιώσω καλύτερα μετά από μια μεγάλης διάρκειας  δύσκολη περίοδο. Σίγουρα η καραντίνα ήταν μια συνθήκη που δε μπορούσα να την εκτιμήσω σωστά, άλλοτε έμοιαζε ιδανική κι άλλοτε εμπόδιο. Κάπου εκεί συναντήθηκα με την ιδέα της αυτοφροντίδας, το γνωστό  Self Care. 

    Ζούμε σε μια εποχή που κατακλυζόμαστε συνεχώς με τη συγκεκριμένη έννοια, μιλούν για εκείνη αλλά πόσα ξέρουμε πραγματικά γι΄αυτήν; Αν και έχουμε πειστεί για τη σπουδαιότητά της – ιδίως αν είσαι από εκείνους που ψάχνεσαι με σχετικά ζητήματα, ένιωθα κι συνεχίζω να  νιώθω  ότι κανείς δε μας είπε ουσιαστικά «Τι χρειάζεται να κάνω;» κι «Πώς στο καλό να το κάνω;»   

    Έψαξα κι βρήκα αρκετά πράγματα και κατά τη διάρκεια της αναζήτησής μου κατάλαβα κάτι πολύ σημαντικό. Το πρωταρχικό που χρειάζεσαι για να οδηγηθείς στην αυτοφροντίδα σου είναι ο Χρόνος! Πιο συγκεκριμένα, τα περισσότερα που βρήκα ψάχνοντας είχαν είτε πολύ αυστηρή δομή, συνήθως με μορφή λίστας είτε αφηρημένο περιεχόμενο. Και οι δυο περιπτώσεις ήταν δυσλειτουργικές για έμενα. Η πρώτη αν και ξεκάθαρη και φαινομενικά πρακτική΄ μου προκαλούσε άγχος μετατρέποντάς την σε to-do-list ενώ η δεύτερη μου προκαλούσε σύγχυση κι ένα μπέρδεμα χωρίς ουσιαστική κατεύθυνση. Τότε ήταν που κατάλαβα ότι όταν έχεις χάσει τόσο πολύ την επαφή με τον εαυτό σου κι οφείλεις να επανασυνδεθείς μαζί του χρειάζεσαι χρόνο.

      Το σωστό  Self Care  απαιτεί χρόνο για να το ανακαλύψεις. Κι ενώ όλες μου οι πηγές προσπαθούσαν να με πείσουν ότι όλοι μας διαθέτουμε ένα δεκάλεπτο για διαλογισμό ή για περπάτημα στο τετράγωνο, εμένα δε μου κολλούσε κάτι.  Ό,τι κι αν εφάρμοζα ήταν χαοτικό, είτε γιατί είχα αμφιβολία αν όντως με φρόντισα μετά από κάθε πρακτική είτε γιατί καταλάβαινα απογοητευμένη ότι δε λειτουργούσε σε εμένα. Έδινα μεγαλύτερη σημασία στο ¨τι κάνω¨ κι όχι στο ¨γιατί¨. Τι είναι αυτό που κερδίζω και τι είναι αυτό που μου προσφέρει; Κάπου εκεί κατάλαβα ότι η αυτοφροντίδα δεν είναι έτοιμη πατέντα που τη φοράς κι έχει λυθεί κάθε πρόβλημα. Είναι ένα ταξίδι στο οποίο όλα γίνονται σε δικό σου χρόνο κι τρόπο. Χρειάζεται χρόνος κι επιμονή.  Να δοκιμάσεις, να απορρίψεις εξαρχής, να προσαρμόσεις, να εξελίξεις και να καταλήξεις τι θα περιλαμβάνει η δική σου αυτοφροντίδα. Τα μηνύματα που μας κατακλύζουν σε  social media δε μας λένε– ή έστω ξεχνάνε να το αναφέρουν- το πιο σημαντικό για την αυτοφροντίδα, ότι είναι προσωπική υπόθεση εξ ορισμού και πως είναι φυσιολογικό να χρειαστείς χρόνο ώστε να την ανακαλύψεις, κοινώς αν δεν αποτύχεις δε θα απολαύσεις.

     Επίσης, είναι λογικό ότι η αυτοφροντίδα του καθενός μπορεί να αλλάξει ανά καιρούς. Μια πρακτική, δηλαδή, που κάλυπτε την ανάγκη σου για αυτοφροντίδα χθες, σήμερα μπορεί να μην αποδίδει πια το ίδιο ή καθόλου. Γεγονός το οποίο είναι και λογικό αν το καλοσκεφτείς  σε αντιστοιχία των αλλαγών που συμβαίνουν τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά του ατόμου μέρα με τη μέρα. Επομένως, συνειδητοποίησα ότι πρέπει να δίνω χρόνο στον εαυτό μου, να δοκιμάζει κι να μη φρικάρω κάθε φορά που κάτι δε μου βγαίνει. Με αυτό το τρόπο καταφέρνω να αποφεύγω το άγχος της αυτοφροντίδας το οποίο καταργεί αυτομάτως κάθε ουσιαστική εννοιά της. Κι αυτό από μόνο του είναι μια μορφή αυτοφροντίδας .

2^ο μάθημα: «Λίγα και καλά»

Όλα ξεκίνησαν από μια λίστα Super Market κι μια άλλη με τα έξοδα του μήνα. Όταν πια μετακόμισα στην Αθήνα έπρεπε να αφήσω πίσω μου την αφθονία των προηγούμενων χρόνων, τότε δηλαδή που ζούσα στο πατρικό μου σπίτι στη Θεσσαλονίκη. Όταν ζεις στο πατρικό σου, έχεις όλα τα αναγκαία χωρίς προσπάθεια και το όποιο εισόδημά σου καλύπτει άλλου είδους ανάγκες- σίγουρα όχι πρωταρχικές. Οι συνθήκες όμως άλλαξαν κι η ενήλικη ζωή- η πραγματική ενήλικη ζωή, ήρθε για τα καλά, δίνοντάς μου τη συνειδητοποίηση πως η μέχρι τότε αφθονία σε υλικά πράγματα (ρούχα, καλλυντικά κτλ)ισοδυναμούσε σε μια «σπατάλη», όχι μόνο οικονομική αλλά κυρίως πνευματική.

Κατάλαβα ότι η αφθονία σε υλικά πράγματα με μπουκώνει κι με κάνει να θέλω να απαλλαγώ από ό.τι χαλάει την ηρεμία κι τη καθαρότητα της αισθητικής μου, κοινώς να τα πετάξω όλα. Ξεκαθάρισα, χάρισα αλλά και πέταξα, κατανάλωσα μέχρι τελευταίας σταγόνας αλλά και έκανα πιο εύστοχες νέες αγορές. Από το καλάθι του Super Market μέχρι το  boudoir μου κι τη ντουλάπα μου οι αλλαγές είναι σημαντικές και λυτρωτικές. Δε τολμώ να πω πως είμαι μινιμαλίστρια αλλά θα σου πω πως κινούμαι το τελευταίο χρόνο σε αυτά τα μονοπάτια. Έτσι ελάττωσα τα υλικά αγαθά και μείωσα και τη πνευματική κόπωση που μου προκαλούσαν στην αλόγιστη πληθώρα τους.

Ξέρεις που όμως καταλήγω; Το χάος της αφθονίας είναι απαραίτητο στάδιο για να συγκινηθείς με το μεγαλείο του Μινιμαλισμού. Ξέρω πως έχω πολύ δρόμο μπροστά μου αλλά με απλές εφαρμογές δε ξεφορτώθηκα μόνο συσκευασίες από καλλυντικά κι ξεφτισμένα παλτά. Απέβαλλα άγχος τόσο με τη πληθώρα των υλικών αγαθών όσο με την υπερκατανάλωσή τους. Αρκεί να αναρωτηθείς αν «Το χρειάζεσαι πραγματικά αυτή τη δεδομένη  στιγμή;» και θα είσαι πιο κοντά σε αυτό που ονομάζουμε Μινιμαλισμό.

[TO BE CONTINUED]